Maaike pauzeert

Die dag, mijn laatste werkdag van 2024, zag ik tussen de wit, met zwart beletterde standaardmokken dat ene prachtige kopje staan. Oudroze met paarse en gele bloemetjes, in het midden een prachtige witte roos. Zwierige takjes. Een prachtig oor. Uit de rand ontbraken enkele kleine, haast onzichtbare stukjes. Ik nam je voorzichtig mee naar de dichtstbijzijnde koffieautomaat. Terwijl ik met mijn pas betaalde, hield ik in de gaten of je niet te klein was voor de hoeveelheid koffie die werd uitgeschonken. Nee, je was niet te klein, niet te groot, je was precies goed. Ik had die dag haast. Dat bleek met jou aan mijn zijde geen juiste instelling. Met jou in mijn ene hand,  mijn tas in mijn andere hand en nóg een tas om mijn schouder baande ik me een weg door de drukke kantine. De koffie dreigde over jouw randen heen te slaan. Snel besloot ik tussendoor een slok te nemen. Immers dan zou het overstromingsgevaar verminderen. De hete koffie brandde zich een weg door mijn keel. Genieten was op ...