Pauze

-


Die dag, mijn laatste werkdag van 2024, zag ik tussen de wit, met zwart beletterde standaardmokken dat ene prachtige kopje staan. Oudroze met paarse en gele bloemetjes, in het midden een prachtige witte roos. Zwierige takjes. Een prachtig oor. Uit de rand ontbraken enkele kleine, haast onzichtbare stukjes.

Ik nam je voorzichtig mee naar de dichtstbijzijnde koffieautomaat. Terwijl ik met mijn pas betaalde, hield ik in de gaten of je niet te klein was voor de hoeveelheid koffie die werd uitgeschonken. Nee, je was niet te klein, niet te groot, je was precies goed.

Ik had die dag haast. Dat bleek met jou aan mijn zijde geen juiste instelling.

Met jou in mijn ene hand,  mijn tas in mijn andere hand en nóg een tas om mijn schouder baande ik me een weg door de drukke kantine. De koffie dreigde over jouw randen heen te slaan. Snel besloot ik tussendoor een slok te nemen. Immers dan zou het overstromingsgevaar verminderen. De hete koffie brandde zich een weg door mijn keel. Genieten was op deze manier uitgesloten. 

Ik nam een besluit: vanaf 2025 zou ik in gezelschap van een voor die dag speciaal uit het mokkenstation gekozen koffiekopje, -mok of -beker mijn eerste minuten pauzerend doorbrengen. Samen de sfeer van de dag proeven. Letterlijk. Eén koffie lang. 

Ik keek om me heen en zag op de kantineklok dat ik nog elf hele minuten had voordat mijn lesrooster inging. Dat moest ruim voldoende zijn. Uiteindelijk pauzeerde ik vier volle minuten. Ik zag studenten, collega's, niet nader te specificeren personen komen en gaan. Ik nam de tijd een aantal keer te groetenof te glimlachen en voelde me langzamerhand volledig ontspannen.

Aan het eind van die dag – je bleef steeds in mijn gezelschap – bracht ik jou weer terug naar de counter, het 'mokkenstation'. Daar, waar de koppen, mokken, kopjes en theeglazen (zoals nu gebruikelijk is in het papieren-beker-loze tijdperk) van eenieder dagelijks worden ingezameld om in de vaatwasser te worden gezet, zodat het hele uitkiesritueel de volgende dag weer kan beginnen.

Terwijl ik je neerzette mompelde ik: "Ik hoop je snel weer te ontmoeten."

Mijn collega keek me verward aan.


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Inkijk

-
Afbeelding
  Ojee, daar staat hij weer, die efficiënte HEMA-beker... trouwe lezers van deze blog zullen hem herkennen. Jawel het is weer zo'n dag, een efficiënte thuiswerkdag. Om precies te zijn, een nakijk- en feedbackdag. Via de verslagen van mijn studenten krijg ik inzicht in groot en klein dagelijks lief en leed waar ze mee te maken hebben.  Het verhaal over een mevrouw met MS, 34 jaar, opgenomen in een verpleeghuis tussen veelal oudere mensen met wie ze de aansluiting mist. Over een meisje van 16 met allerlei vraagstukken waardoor ze niet meer thuis woont en nauwelijks contact heeft met haar broertje van 11, die nog wel thuis woont bij haar vader. Het openbaar vervoer is een puzzel voor haar en moeder of andere familie is niet in beeld. Een student vertelt over een incident met een schaap dat een gebroken been oploopt waarna het dier moest worden ingeslapen. Het schaap was de lieveling van de cliënten van de dagbesteding.  Hoopvolle verhalen. Over een mevrouw met een angststoor...
Meer lezen

Opgelucht

-
Afbeelding
Vandaag was het 'kamertjesdag'. Of in gesprek met een collega een-op-een in een kleine ruimte. Of in gesprek met heel veel collega's via Teams maar dan wel in een afgesloten kamertje zodat anderen zich niet hoefden te storen. Toen ik de foto zag van mijn koffiebeker van de dag, het was een pastel-mint-groen exemplaar, moest ik terugdenken aan zo'n vijf jaar geleden. Ik werkte toen zowel in het onderwijs als in de zorg. De ene dag was ik vrijwel geïsoleerd aan mijn beeldscherm gekluisterd, de andere dag was ik druk in de weer om de kans dat cliënten, en wijzelf als zorgmedewerkers, besmet zouden raken te minimaliseren. Hoe vaak we wel niet heen en weer switchten tussen online en 'live' onderwijs, of dat een gedeelte van de groep er wel was, een ander gedeelte niet doordat er iemand in een huishouden besmet was of doordat de student (ik werkte toen net als nu met studenten die zowel werkten als onderwijs volgden, de bbl of pgl routes in het mbo) op een locatie wer...
Meer lezen

Stil

-
Afbeelding
 Na de meivakantie zijn een paar nieuwe mokken in het mokkenstation beland. Dit is er een van. Het uiltje zit op een tak zonder bladeren. In een stille wereld. Is het eenzaam? Wil het graag bij andere uiltjes zijn? Of vindt ze het wel prima zo, in een prikkelarme omgeving met slechts twee kleuren, bruin en wit? Ik zet de mok even op de rand van het barretje, waarachter een aantal posters op de muur zijn geplakt. Posters van Poppodium Vera in Groningen. In 'mijn' studietijd was het ook een mensa, eetgelegenheid voor studenten. Sweet memories.  In de ruimte waar ik sta wordt een bijeenkomst gehouden voor en door studenten. Harde muziek, harde stemmen, alles is hard. Ik vind de sfeer niet prettig en pak mijn mok en loop weg. Niemand die het merkt. Ook mijn collega's niet. Ik weet het, ik heb geen rol, dus het maakt niet uit of ik er ben of niet, maar hoe kan het zo zijn dat ze onder deze omstandigheden (willen) werken? Sterker nog kúnnen werken... Ik denk terug aan mijn eigen ...
Meer lezen