Opgelucht
Vandaag was het 'kamertjesdag'. Of in gesprek met een collega een-op-een in een kleine ruimte. Of in gesprek met heel veel collega's via Teams maar dan wel in een afgesloten kamertje zodat anderen zich niet hoefden te storen. Toen ik de foto zag van mijn koffiebeker van de dag, het was een pastel-mint-groen exemplaar, moest ik terugdenken aan zo'n vijf jaar geleden. Ik werkte toen zowel in het onderwijs als in de zorg. De ene dag was ik vrijwel geïsoleerd aan mijn beeldscherm gekluisterd, de andere dag was ik druk in de weer om de kans dat cliënten, en wijzelf als zorgmedewerkers, besmet zouden raken te minimaliseren.
Hoe vaak we wel niet heen en weer switchten tussen online en 'live' onderwijs, of dat een gedeelte van de groep er wel was, een ander gedeelte niet doordat er iemand in een huishouden besmet was of doordat de student (ik werkte toen net als nu met studenten die zowel werkten als onderwijs volgden, de bbl of pgl routes in het mbo) op een locatie werkzaam was waar weer een besmetting was geconstateerd. En als ikzelf pech had met een besmetting op de locatie waar ik zelf werkte was het ook maar weer de vraag wat je dan wel of niet moest doen of laten.
Een van de weinig positieve punten uit deze periode vind ik dat we en masse opeens in staat waren via Teams, Zoom of Skype te kunnen overleggen, bijeenkomsten te volgen en dus ook onderwijs te verzorgen. Ja, ik geef toe, het waren af en toe tenenkrommende vertoningen, zeker in de beginperiode, maar er was in ieder geval nog iets mogelijk. En doordat we allemaal wel moesten, docenten, deelnemers, ouders, kinderen, jongeren, ouderen, iedereen, ontstond er een zeer steile leercurve.
Helaas was er voor de rest weinig 'softs' aan die hele periode, wat mij betreft. Weinig ruimte voor nuance. Weinig ruimte voor pastelkleuren. Überhaupt weinig ruimte voor van alles. Laat staan voor met een collega een-op-een in een kamertje te zitten.
En zelfs met een collega die net de griep had gehad.
Reacties