Stil

 Na de meivakantie zijn een paar nieuwe mokken in het mokkenstation beland. Dit is er een van. Het uiltje zit op een tak zonder bladeren. In een stille wereld. Is het eenzaam? Wil het graag bij andere uiltjes zijn? Of vindt ze het wel prima zo, in een prikkelarme omgeving met slechts twee kleuren, bruin en wit?

Ik zet de mok even op de rand van het barretje, waarachter een aantal posters op de muur zijn geplakt. Posters van Poppodium Vera in Groningen. In 'mijn' studietijd was het ook een mensa, eetgelegenheid voor studenten. Sweet memories. 

In de ruimte waar ik sta wordt een bijeenkomst gehouden voor en door studenten. Harde muziek, harde stemmen, alles is hard. Ik vind de sfeer niet prettig en pak mijn mok en loop weg. Niemand die het merkt. Ook mijn collega's niet. Ik weet het, ik heb geen rol, dus het maakt niet uit of ik er ben of niet, maar hoe kan het zo zijn dat ze onder deze omstandigheden (willen) werken? Sterker nog kúnnen werken...

Ik denk terug aan mijn eigen studietijd. Ik kan me niet heugen dat er ooit zo'n herrie was in de lessen of in de studieruimten, klaslokalen. Zelfs niet in Vera, na de colleges. Ook niet tijdens de feesten. Ja de muziek stond hard, er werd hier en daar wel wat geschreeuwd maar zo hard... 

De beat van de muziek, of wat daarvoor door moet gaan, is zelfs op de 1e verdieping te voelen. Er lijkt geen ontkomen aan. Nu ben ik wat overgevoelig voor geluid, ik vind het bloedirritant als ik steeds iets hoor waar ik niets mee wil, niets mee kan of hoef. Ik loop door naar de 2e verdieping, gelukkig nu hoor en voel ik het niet meer. Ik haal diep adem. Mijn lijf staat op de super alert stand. Dat blijft de rest van de dag zo. En dat komt niet van de koffie...

De uil kijkt mij wijs aan: zie je wel, zegt ze, ik zit hier niet voor niets. 

Alsof het zo moet zijn bespreken we in onze teamvergadering een casus van een student die wegens overprikkeling, als oorzaak wordt ASS opgevoerd  bepaalde lessen niet wil volgen. 

Volgens mij heeft het niets met ASS of iets in die richting te maken. Als ik student was en ik had vandaag op school moeten zijn, bij of in de buurt van die bijeenkomst was ik ook echt gillend weggelopen. Ik snap werkelijk niet waarom er zo vaak zoveel herrie, harde geluiden, zoveel extraversie moet zijn. Niet alleen bij voorstellingen of bijeenkomsten maar ook bij bijvoorbeeld sportevenementen of buitenactiviteiten.

Er is behoefte aan meer uilen. Meer studenten en docenten die durven te zeggen dat al die klereherrie ook gewoon, zonder ASS of aanverwante diagnoses, niets bijdraagt aan het lerend vermogen. 

Studenten en docenten die durven te lezen. Durven te wachten. 

Te kijken. Te luisteren. 

In stilte. Alleen. Met maximaal twee kleuren.