Maaike pauzeert

 Oeiiii wat is ze mooi. Het kopje waar ik ontzettend graag een koffietje uit zou willen drinken. Maar helaas kan het niet want ze staat te pronken in een winkel. Ik mag gelukkig wel een foto van haar maken. Voorzichtig zet ik het in een neutrale setting. Want als je zo mooi bent als dit kopje heb je geen omgeving nodig om je te laten shinen. Misschien denk je terwijl ik dit schrijf maar zo bijzonder is dit kopje toch niet? Het lijkt wel alsof het glazuur is vergaan, een soort craquelé. Er loopt een dikke donkere streep langs de rand. Het is gewoon wit, wat is daar bijzonder aan. Daar zit nu juist het geheim. Veel heel bijzondere zaken lijken in eerste instantie helemaal niet zo bijzonder. Je gaat het pas zien, als je het doorhebt.  Uitspraak van Johan Cruyff. Dat jochie uit Betondorp Amsterdam. Zonder diploma's ging hij de wereld in. Om vervolgens met veel butsen en kleerscheuren uit te groeien tot een wereldster.  Wat heeft dit nu te maken met dit kopje? De 'craquelé', h...

Een kleurloze kartonnen beker in een kleurrijke stad. Vanochtend doe ik mijn eerste bakkie op de stadscamping Rotterdam die gelegen is in de wijk Blijdorp. Een van de wijken waar ik in de ruim 25 jaar dat ik in deze 'rotstad' verbleef, heb gewoond. Ik zeg rotstad maar de echte Rotterdammert weet dat ik dat liefdevol bedoel. Rotterdam is zo'n stad die onder je huid gaat zitten. Je houdt ervan, de stad is 'je allesie', of je vindt het niks. Niks is het bij mij nooit geworden ondanks dat ik uiteindelijk ben vertrokken. Nog altijd ligt er een stukje van mijn hart in Rotterdam. En niet alleen omdat mijn zoon er woont. Die stad die op veel lijstjes staat, en meestal aan de verkeerde kant: armoede, criminaliteit, drugs, heeft namelijk een hart van goud. De Rotterdammers zeggen het regelmatig: Rotterdam is goud. Wat ze vaak niet beseffend dat zíj dat goud zelf zijn. Ondertussen vloekend, mopperend of minstens zuchtend over alles wat er níet werkt in hun stad. De Maastunnel ...

Geheel tegen de gewoonte in geen foto van een ochtendkoffietje. Maar een van een espresso, bonbon en likeurtje - Cointreau in dit geval - plus glaasje water, de gouden combinatie om een geslaagd etentje mee af te ronden.  Wat zegt deze combinatie me op deze wat druilerige avond in augustus? Het zegt dat 'we', manlief die tegenover me zit en ik, het goed hebben. Want je ziet een zakje suiker, dat doe je meestal thuis niet. Blijkbaar kunnen we het ons veroorloven buiten de deur te eten.  Het zegt dat we alle tijd hebben. Tijd om te praten, te kijken, te denken, te proeven en te zijn. Een Cointreautje kloek je niet even snel achterover. Daar geniet je van. Het lijkt erop dat er geen kunstlicht is gebruikt, dat het kopje koffie buiten is opgediend, blijkbaar was het weer nog net goed genoeg om buiten te vertoeven. Iets wat in ons kikkerlandje niet altijd vanzelfsprekend is en wat ik ook met geluk associeer. En het is echt ontzettend blasé maar ik wil deze avond even aan niets ande...