Respect

Een kleurloze kartonnen beker in een kleurrijke stad. Vanochtend doe ik mijn eerste bakkie op de stadscamping Rotterdam die gelegen is in de wijk Blijdorp. Een van de wijken waar ik in de ruim 25 jaar dat ik in deze 'rotstad' verbleef, heb gewoond.

Ik zeg rotstad maar de echte Rotterdammert weet dat ik dat liefdevol bedoel. Rotterdam is zo'n stad die onder je huid gaat zitten. Je houdt ervan, de stad is 'je allesie', of je vindt het niks. Niks is het bij mij nooit geworden ondanks dat ik uiteindelijk ben vertrokken. Nog altijd ligt er een stukje van mijn hart in Rotterdam. En niet alleen omdat mijn zoon er woont.

Die stad die op veel lijstjes staat, en meestal aan de verkeerde kant: armoede, criminaliteit, drugs, heeft namelijk een hart van goud. De Rotterdammers zeggen het regelmatig: Rotterdam is goud. Wat ze vaak niet beseffend dat zíj dat goud zelf zijn. Ondertussen vloekend, mopperend of minstens zuchtend over alles wat er níet werkt in hun stad.

De Maastunnel toont momenteel boven haar iconische houten 43 meter lange roltrappen (ze zijn, net als de hele tunnel een rijksmonument en in 2019 compleet gerenoveerd) 40 portretten van Rotterdamse vrouwen die het verschil maken en maakten voor de stad.

Tussen hen namen als Carrie Jansen (Rode Carrie, maatschappelijk werkster, pleitbezorgster voor de meiden van de Keileweg toen de heroïne en prostitutie daar hoogtij vierden) en Michelle van Tongerloo (huis- en straatarts, haar patiënten zijn vaak daklozen, verslaafden en arbeidsmigranten). Vrouwen die zo broodnodig zijn om deze rotstad menselijk te houden. Tussen de portretten veel (net als Carrie en Michelle) activistische vrouwen. Vrouwen die vochten tegen onderdrukking, misbruik, uitbuiting, ongelijke kansen en discriminatie ook al in de tijd van bijvoorbeeld Anneke Jans, die in de 16e eeuw ter dood werd veroordeeld vanwege haar geloof. De laatste in de tijdlijn is Lotte van Eijk, een hedendaagse influencer die meiden aanmoedigt om het schoonheidsideaal los te laten en zichzelf te omarmen.

Ik nam mijn zoon gisteren mee naar de Maastunnel. We gingen de trappen af 'op noord' en weer omhoog 'op zuid'. Namen de watertaxi naar de SS Rotterdam. Dronken er wat en bewonderden het schip en het uitzicht. Zoals we vaker hebben gedaan. Als je bepaalde plekken in Rotterdam kent, wil je er graag weer eens terugkomen.

Ondertussen zochten we informatie over de portretten en lazen we elkaar voor.

Mooi mam, zei mijn 23-jarige geboren en getogen Rotterdammert. 

Zeker jongen, dat is jouw stad, zei ik. 

Met sterke vrouwen, zei mijn zoon. Respect.

Absoluut knul.