Maaike pauzeert

Een kleurloze kartonnen beker in een kleurrijke stad. Vanochtend doe ik mijn eerste bakkie op de stadscamping Rotterdam die gelegen is in de wijk Blijdorp. Een van de wijken waar ik in de ruim 25 jaar dat ik in deze 'rotstad' verbleef, heb gewoond. Ik zeg rotstad maar de echte Rotterdammert weet dat ik dat liefdevol bedoel. Rotterdam is zo'n stad die onder je huid gaat zitten. Je houdt ervan, de stad is 'je allesie', of je vindt het niks. Niks is het bij mij nooit geworden ondanks dat ik uiteindelijk ben vertrokken. Nog altijd ligt er een stukje van mijn hart in Rotterdam. En niet alleen omdat mijn zoon er woont. Die stad die op veel lijstjes staat, en meestal aan de verkeerde kant: armoede, criminaliteit, drugs, heeft namelijk een hart van goud. De Rotterdammers zeggen het regelmatig: Rotterdam is goud. Wat ze vaak niet beseffend dat zíj dat goud zelf zijn. Ondertussen vloekend, mopperend of minstens zuchtend over alles wat er níet werkt in hun stad. De Maastunnel ...

Geheel tegen de gewoonte in geen foto van een ochtendkoffietje. Maar een van een espresso, bonbon en likeurtje - Cointreau in dit geval - plus glaasje water, de gouden combinatie om een geslaagd etentje mee af te ronden.  Wat zegt deze combinatie me op deze wat druilerige avond in augustus? Het zegt dat 'we', manlief die tegenover me zit en ik, het goed hebben. Want je ziet een zakje suiker, dat doe je meestal thuis niet. Blijkbaar kunnen we het ons veroorloven buiten de deur te eten.  Het zegt dat we alle tijd hebben. Tijd om te praten, te kijken, te denken, te proeven en te zijn. Een Cointreautje kloek je niet even snel achterover. Daar geniet je van. Het lijkt erop dat er geen kunstlicht is gebruikt, dat het kopje koffie buiten is opgediend, blijkbaar was het weer nog net goed genoeg om buiten te vertoeven. Iets wat in ons kikkerlandje niet altijd vanzelfsprekend is en wat ik ook met geluk associeer. En het is echt ontzettend blasé maar ik wil deze avond even aan niets ande...

Het is de laatste ochtend van de vakantie op ons bootje. De laatste foto van een vaar-beker en wel een beker met signaalvlaggen. Met mijn eeuwige puzzelbrein 'wat bedoelen ze eigenlijk, wat staat er, waarom deze volgorde of afbeeldingen', probeer ik driftig de boodschap van deze mok te ontcijferen. Ik kan er geen wijs uit worden en raadpleeg mijn echtgenoot als ex-zeevarende en hij antwoordt: geen idee, Chinees?  Dat vind ik dan wel interessant want ja, Chinees is, voor mij althans, ook niet te lezen, maar hij bedoelt uiteraard de maker van de kop, niet de taal van deze rits vlaggen. Signaalvlaggen hanteren een internationaal alfabet, zeg maar de Alfa, Bravo, Charlie van de internationale wateren. Scheepvaart is taaltechnisch gezien een fascinerende wereld waarin op enig moment taal door internationaal te gebruiken signalen als vlaggen of handbewegingen werd vervangen. Net zoals in de luchtvaart toen dat begin 20e eeuw ontstond. Logisch: mensen van allerlei nationaliteiten en m...

Onderweg. Zonder kompas. Varen op de maan en de sterren. Of op de stand van de zon. Volle zeilen door een strakke wind, woeste baren. Niets van dat al tijdens onze trip naar het Tjeukemeer of over de Tjonger. Wel een goede koffie uit een echter 'vaarmok' opgesierd met een kompasroos ook wel aangeduid als anemographic. Ik Google: een van de eerste windrozen die bewaard is gebleven dateert uit 1650. M'n telefoon toont me een prachtige ets met maar liefst 32 windrichtingen.  Uiteraard wilden vaarlieden altijd weten waar de wind vandaan kwam immers dat bepaalde welke route gevaren kon worden en hoe de snelheid zou zijn. Nu is niets veranderlijker dan het weer, ook al in 1650, zo ook de wind. En toch wilde men het 'vangen' in een afbeelding zodat er een gezamenlijk idee ontstond over richting en route. Misschien wel juist ómdat het zo veranderlijk was. Met een systeem is het in ieder geval nog enigszins te duiden, uit te leggen, te bespreken. Mijn lief heeft nog altijd d...

 Vakantie op ons bootje dat betekent dat ik de camping koppen tevoorschijn haal. Ik dacht dat ze van het welbekende Mepal waren, het merk dat al vanaf de vijftiger jaren uit de vorige eeuw de Hollandse huishoudens voorziet van degelijk plastic, dus onbreekbaar, servies. Nadere bestudering van dit kopje wees echter uit dat het van Human Nature was oftewel het huismerk van de ANWB.  Lang geleden worstelde ik met het koffie-zet-proces, tijdens kampeervakanties met mijn toenmalige echtgenoot Bart. Hij was fanatiek tegenstander van eigenlijk alles wat met enig kampeercomfort te maken had.  Zo stoeide ik dagelijks met een wankele eenpits benzine brander van Coleman om met behulp van een percolator koffie te zetten voor onze tweepersoons Coleman koepeltent. Als dat uiteindelijk lukte, in weer en wind want we kampeerden bij voorkeur in Scandinavië of Schotland, schonk ik de super sterke koffie in een Coleman thermoskan zodat we er voorlopig weer tegenaan konden. We reisden met mi...

Nee uit dit bijzondere kopje dronk ik vanochtend geen koffie. Ik trof het in een galerietje in het noorden van de provincie Groningen, in Zoutkamp om precies te zijn. Ik had zo'n kopje nog nooit gezien en met ondertussen ruim 60 blogs over evenveel verschillende kopjes, mokken en bekers is het toch weer bijzonder iets werkelijk unieks aan te treffen. Daarom bij deze in m'n blog dit prachtige,  echter helaas vastgenagelde, kopje zo vormgegeven door een van de kunstenaars van Atelier ZK2 in de Bakkersstraat. Ik moest bij het kijken naar dit kopje denken aan hoe ik me af en toe voelde als tiener opgroeiend op het Groningse platteland. Aan de ene kant vastgespijkerd door de bekrompenheid van het dorp en aan de andere kant als een vogel zo vrij als ik met m'n paard galoppeerde over de pas gemaaide stoppelvelden in de polders. De bekrompenheid heb ik van me af kunnen schudden, nu moet ik soms zelfs toegeven dat dat ook wel wat had. Je wist waar je aan toe was en wat je wel of nie...