Kunst

Nee uit dit bijzondere kopje dronk ik vanochtend geen koffie. Ik trof het in een galerietje in het noorden van de provincie Groningen, in Zoutkamp om precies te zijn. Ik had zo'n kopje nog nooit gezien en met ondertussen ruim 60 blogs over evenveel verschillende kopjes, mokken en bekers is het toch weer bijzonder iets werkelijk unieks aan te treffen.

Daarom bij deze in m'n blog dit prachtige,  echter helaas vastgenagelde, kopje zo vormgegeven door een van de kunstenaars van Atelier ZK2 in de Bakkersstraat.

Ik moest bij het kijken naar dit kopje denken aan hoe ik me af en toe voelde als tiener opgroeiend op het Groningse platteland. Aan de ene kant vastgespijkerd door de bekrompenheid van het dorp en aan de andere kant als een vogel zo vrij als ik met m'n paard galoppeerde over de pas gemaaide stoppelvelden in de polders.

De bekrompenheid heb ik van me af kunnen schudden, nu moet ik soms zelfs toegeven dat dat ook wel wat had. Je wist waar je aan toe was en wat je wel of niet kon of moest doen om er bij te horen. Kom daar nog maar eens om in de huidige wereld waar alles elke dag, elk uur soms bijna elke minuut weer anders lijkt.

Dat gevoel van vrijheid in de polders heb ik altijd gehouden. De wind door mijn haren de zon of regen op mijn gezicht. Lage einders, hoge luchten. 

Ergens zit die ruimte van de polder altijd in mijn hoofd, hoe of waar ik m'n koffie ook drink... vandaag overigens uit een camping Mepal exemplaar. Jullie houden haar nog van mij te goed.