Esperanto

-


Het is de laatste ochtend van de vakantie op ons bootje. De laatste foto van een vaar-beker en wel een beker met signaalvlaggen. Met mijn eeuwige puzzelbrein 'wat bedoelen ze eigenlijk, wat staat er, waarom deze volgorde of afbeeldingen', probeer ik driftig de boodschap van deze mok te ontcijferen. Ik kan er geen wijs uit worden en raadpleeg mijn echtgenoot als ex-zeevarende en hij antwoordt: geen idee, Chinees? 

Dat vind ik dan wel interessant want ja, Chinees is, voor mij althans, ook niet te lezen, maar hij bedoelt uiteraard de maker van de kop, niet de taal van deze rits vlaggen. Signaalvlaggen hanteren een internationaal alfabet, zeg maar de Alfa, Bravo, Charlie van de internationale wateren.

Scheepvaart is taaltechnisch gezien een fascinerende wereld waarin op enig moment taal door internationaal te gebruiken signalen als vlaggen of handbewegingen werd vervangen. Net zoals in de luchtvaart toen dat begin 20e eeuw ontstond. Logisch: mensen van allerlei nationaliteiten en met allerlei talen maakten gebruik van een gemeenschappelijk water of een gemeenschappelijk luchtruim. Dan moet je met elkaar kunnen communiceren anders gebeuren er ongelukken.

Helaas is datgene wat in de scheep- en luchtvaart en zelfs in de ruimtevaart zo goed is gelukt met betrekking tot de ruimte waarin we ons allemaal dagelijks begeven, de aarde, nog nooit gelukt. Net als op deze mok zijn er wel vlaggen en signalen alleen iedere groep mensen hanteert weer een eigen taaltje. Zijn we zo slim met z'n allen, die gezamenlijke gestroomlijnde communicatie is nog nooit tot stand gekomen. Met allerlei misverstanden tot moord en doodslag tot gevolg.

Esperanto kwam, zag maar overwon nooit...

Ik kijk over de einder waar een enorm weiland zich uitstrekt. Ik zie een vlucht spreeuwen. Als door een onzichtbare hand gestuurd zwermen ze van links naar rechts, omhoog, naar beneden, het is fascinerend. Er valt geen spreeuw uit de lucht, alles lijkt te volgen, geen botsingen of ruzies. 

Plotsklaps landt de hele wolk hier en daar golft het geheel nog wat na.

De seinen staan blijkbaar op 'einde voorstelling'. Waar is me totaal onduidelijk.

Ik kijk nog eens op mijn mok, misschien daar? Vijf vlaggen. Vijf letters. Pauze.


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Inkijk

-
Afbeelding
  Ojee, daar staat hij weer, die efficiënte HEMA-beker... trouwe lezers van deze blog zullen hem herkennen. Jawel het is weer zo'n dag, een efficiënte thuiswerkdag. Om precies te zijn, een nakijk- en feedbackdag. Via de verslagen van mijn studenten krijg ik inzicht in groot en klein dagelijks lief en leed waar ze mee te maken hebben.  Het verhaal over een mevrouw met MS, 34 jaar, opgenomen in een verpleeghuis tussen veelal oudere mensen met wie ze de aansluiting mist. Over een meisje van 16 met allerlei vraagstukken waardoor ze niet meer thuis woont en nauwelijks contact heeft met haar broertje van 11, die nog wel thuis woont bij haar vader. Het openbaar vervoer is een puzzel voor haar en moeder of andere familie is niet in beeld. Een student vertelt over een incident met een schaap dat een gebroken been oploopt waarna het dier moest worden ingeslapen. Het schaap was de lieveling van de cliënten van de dagbesteding.  Hoopvolle verhalen. Over een mevrouw met een angststoor...
Meer lezen

Opgelucht

-
Afbeelding
Vandaag was het 'kamertjesdag'. Of in gesprek met een collega een-op-een in een kleine ruimte. Of in gesprek met heel veel collega's via Teams maar dan wel in een afgesloten kamertje zodat anderen zich niet hoefden te storen. Toen ik de foto zag van mijn koffiebeker van de dag, het was een pastel-mint-groen exemplaar, moest ik terugdenken aan zo'n vijf jaar geleden. Ik werkte toen zowel in het onderwijs als in de zorg. De ene dag was ik vrijwel geïsoleerd aan mijn beeldscherm gekluisterd, de andere dag was ik druk in de weer om de kans dat cliënten, en wijzelf als zorgmedewerkers, besmet zouden raken te minimaliseren. Hoe vaak we wel niet heen en weer switchten tussen online en 'live' onderwijs, of dat een gedeelte van de groep er wel was, een ander gedeelte niet doordat er iemand in een huishouden besmet was of doordat de student (ik werkte toen net als nu met studenten die zowel werkten als onderwijs volgden, de bbl of pgl routes in het mbo) op een locatie wer...
Meer lezen

Stil

-
Afbeelding
 Na de meivakantie zijn een paar nieuwe mokken in het mokkenstation beland. Dit is er een van. Het uiltje zit op een tak zonder bladeren. In een stille wereld. Is het eenzaam? Wil het graag bij andere uiltjes zijn? Of vindt ze het wel prima zo, in een prikkelarme omgeving met slechts twee kleuren, bruin en wit? Ik zet de mok even op de rand van het barretje, waarachter een aantal posters op de muur zijn geplakt. Posters van Poppodium Vera in Groningen. In 'mijn' studietijd was het ook een mensa, eetgelegenheid voor studenten. Sweet memories.  In de ruimte waar ik sta wordt een bijeenkomst gehouden voor en door studenten. Harde muziek, harde stemmen, alles is hard. Ik vind de sfeer niet prettig en pak mijn mok en loop weg. Niemand die het merkt. Ook mijn collega's niet. Ik weet het, ik heb geen rol, dus het maakt niet uit of ik er ben of niet, maar hoe kan het zo zijn dat ze onder deze omstandigheden (willen) werken? Sterker nog kúnnen werken... Ik denk terug aan mijn eigen ...
Meer lezen