Bittersweet

Fris, vrolijk, fruitig. De vorige week toeslaande Dry January-blues was vandaag gelukkig humeurtechnisch gezien in geen velden of wegen te bekennen. Ik had er zin in. Mijn oog viel dan ook direct op deze vrolijke, met bloemen bezaaide kop. Stiekem hunkerde ik namelijk wel erg naar het voorjaar, de zon hadden we op deze woensdag al dágen niet meer gezien.

Naast de koffiecounter stond een uitnodigende schaal met rood gebloste appels. Ik pakte er een exemplaar uit, poetste het op, en zo stonden ze al snel gezamenlijk te shinen. 

Je viel wel wat uit de toon, beste bloemenmok. En ik daarmee eveneens. Waar ik me fluitend door de gangen bewoog, sleepten vele lusteloze collega’s en studenten – vermoeid door de eerste griepbacillen – zich naar hun afspraak of lokaal. Waar ik vol vuur ideeën spuide voor een nieuwe opzet van een lesprogramma, werd er naast me vooral tegengesputterd over het extra werk dat het wellicht met zich mee zou brengen. Toen ik dat vervolgens wegwuifde onder het mom van "daar komen we toch altijd wel uit" zag ik aan de andere kant een collega wit wegtrekken. Was het een opkomende migraine, of schatte ik een en ander onder jouw invloed toch te optimistisch in?

Om mijn enthousiasme en daarmee samenhangende woordenvloed wat te dimmen nam ik een hap uit de frisse appel die uiteraard qua smaak niet zo combineerde met de toch altijd wat bittere (automaten-)koffie. 

Misschien had ik voor vandaag beter een theeglas gekozen?