Miss

De eerste werkdag van het nieuwe jaar 2025 liep ik hoopvol naar de koffiecounter. Ik keek in de plastic bak van het mokkenstation. De mooie vondst die ik de laatste werkdag van 2024 had gedaan, bleek nergens te bekennen. Ik had me stiekem verheugd op dat roze kopje met het sierlijke oortje, dat perfect in mijn hand lag tijdens vergaderingen en lange gesprekken—precies het soort activiteiten dat vandaag veelvuldig op het programma stond. En waar ik bepaald niet naar uit keek...

Dan maar deze mok dacht ik terwijl ik een wit exemplaar met opdruk uit de bak viste. Er was iets aan de mok wat me irriteerde. Waarom stond er een afbeelding van een mond op, met het woord ‘Mrs.’? Was er dan ook een mok met een mond van ‘Mr.’? Wat denk je Mrs.? Slechts dat onbenullig lachje van Mrs. kwam als antwoord...  en wellicht als waarschuwing. 

Met de kerstkilo's nog in mijn lijf en een Dry January-humeur bleek deze eerste werkdag op locatie er geen om in te lijsten. Een dag waarop procedures dienden te worden toegelicht in saaie online sessies, waarop cijfers op het laatste moment moesten worden ingevoerd in moeizaam werkende systemen en waarop ik me tijdens de lessen zat te ergeren aan de bouwvakkers een paar lokalen verderop.  

Mrs. bleef me ondanks alles op het irritante af ongenadig positief toelachen.

Ik heb Mrs. écht niet expres voor het grijpen gezet in de docentenkamer.  Toen ik terugkwam na een kort toiletbezoek was ze spoorloos verdwenen. Er was geen kring of spetter te zien.

Ik kon het niet laten om nog even naar een 'Mr.' te zoeken. Wat voor mond zou hij hebben? Nieuwsgierig googelde ik snel op mijn telefoon.

'Mr.' bleek versierd met een snor.

Zó'n dag dus.