Nostalgie

Ruim 25 jaar woonde en werkte ik in Rotterdam. Nu woon ik in Beetsterzwaag en werk in Groningen. Deze mok doneerde ik in de eerste weken dat ik als docent bij het Alfa-College aan de slag was aan het 'mokkenstation'. De bak waarin de medewerkers hun gebruikte mok aan het eind van de dag kunnen inleveren waarna ze, na een rondje vaatwasser, weer fris de volgende dag voor iedereen klaar staan. Ik wilde mijn bijdrage aan het recycleproces leveren met een shout out naar die Rotstad waar ik zoveel had beleefd.

Ik zette je uit mijn hoofd. De Euromast, de Zwaan, de vele kranen, de schepen, die hele skyline op de mok bleek voor collega's net zo aantrekkelijk als voor mij.  Ik zag de mok regelmatig op diverse bureaus staan. Breedgeschouderd  handen uit de mouwen. Dat voelde toch een beetje als partir est mourir un peu. Maar goed, niet zeuren, gewoon doorgaan. Je was goed bezig, zoals een echte Rotterdammer dat altijd doet. Niet lullen maar poetsen. Ook al word je door je baas in een mokkenstation achtergelaten. Dan ga je gewoon verder. Zoek je zelf je andere baas wel op. Klaar. Geen punt. Jou krijgen ze niet klein. 

Tot vorige week. In een van de  praktijklokalen van Verpleegkunde stond je in een stelling. Je sterke schouders liet je iets hangen. Je was nergens mee gevuld, je stond daar maar wat werkloos te staan. Je keek uit op de katheters. Niet echt de place to be voor een stoere mok.  Je oogde een beetje hulpeloos. Van de stelling afvallen had ook geen zin, dan zou je eindigen tussen het incontinentiemateriaal. 

Ik twijfelde geen moment. Niemand zou het merken als ik je hier vandaan zou halen... ik heb je snel in mijn tas gestopt.  Nu sta je weer op mijn thuiswerkplek net als je al jaren hebt gedaan. Als ik mijn mouwen opstroop om in een Teams meeting te gaan (zie foto), mail te checken of zaken na te kijken check ik even jouw machtige skyline. Want je kunt een mok wel uit Rotterdam halen maar ... hoe was het ook alweer?