Toast

Het hardblauwe oor deed me vermoeden dat ik met een moderne kop te maken zou krijgen echter ik kwam bedrogen uit. Toen ik dit exemplaar uit de bak haalde, bleken er drie rode tulpen op te staan, gerangschikt als op een oud wandtegeltje. Rode tulpen staan net als de rode roos voor de perfecte liefde. Volgens iets minder romantische zielen, en iets meer van toepassing bij tulpen uit een mokkenstation, staan ze voor succes. Ik ging er dus maar van uit dat ik de print op het kopje kon beschouwen als een succeswens en trad mijn werkdag hoopvol tegemoet.

Ik besloot eerst maar eens te proberen of ik succesvol rustig kon opstarten. De afgelopen dagen bleek de intentie om met een gekozen kop enigszins filosofisch de dag te beginnen, nogal onder druk te staan van de alledaagse hectische realiteit. Wellicht konden de drie tulpen mij helpen om toch in mijn goede voornemen te volharden.

De eerste collega die me die dag zag, vroeg me onmiddellijk of ik naar een roosterwijziging wilde kijken, ik wist haar te pareren met een 'dat doe ik, maar ná mijn koffie'. De tweede collega kwam wapperend met twee grote flipovervellen langslopen gebarend dat ik écht móest komen kijken. Ik wist net op tijd te vermijden dat ik er werkelijk oogcontact zou zijn en blies schijnbaar in gedachten over mijn koffietje heen. De derde collega arriveerde met twee tassen en een jas, plus sjaal en muts bij het koffieapparaat, en vroeg of ik even wat vast wilde houden. Nog voordat ik antwoord kon geven, werd een grote sjaal over mijn arm gegooid. Dat kwam eigenlijk wel goed uit, immers zolang de collega nog bezig was ondanks alle bagage haar koffie te bemachtigen, stond ik als een soort van verankerd aan de sjaal.

Toen kwam mijn vierde collega in beeld. Ik dacht aan de drie tulpen. Ik had er geen vier. Ik dacht aan mijn kopje koffie en aan de sjaal die ik vasthield. Er was geen ontsnappen aan. Vlak voordat hij zich tot mij wendde, dronk ik de laatste koffie uit mijn drie-tulpen-kop. 

Mijn collega keek even voor zich uit, leek de laatste stappen te gaan zetten, groette me van een afstand, kreeg blijkbaar een 'aha'-moment, stokte zijn ingezette stap halverwege en maakte een draai van 180 graden richting mijn inmiddels wat ontredderde collega met de flips.

Ik hield het kopje een hele seconde omhoog. Fier. Stevig. Trots. 

Op mijn succesvolle ik.