Later!

Het is bijna zover. Geheel tegen mijn gewoonte in verwen ik mezelf met een enorme chocolade koek met nootjes. Bijna vakantie. Niet dat ik met vakantie ga, naar dat lokkende strand op mijn scherm, maar omdat de collega die ik verving en wél naar dat strand is geweest, na de vakantie weer terug is. 

Was het vervangen dan zo'n drama? Nee, integendeel. Leuke groepen. Interessante gesprekken. Nieuwe dingen geleerd. Nieuwe dingen gedaan. Ik voelde me als een vis in het water met zo'n dag of vier in plaats van zo'n dag of twee, drie aan de slag op locatie, thuis of ergens onderweg. 

Thuis hadden we ons goed op deze drie maanden ingesteld. Manlief zette een tandje bij met de huishoudelijke taken en de hondenuitlaten. Ik ging braaf regelmatig afgezonderd met slechts mijn zakelijke laptop en telefoon in mijn studeerkamer zitten zodat ik me niet kon laten afleiden door de honden, privé appjes, telefoontjes of spontaan bezoek van buren of bekenden. Sociale verplichtingen strak in de planning in de agenda. 

Het ging dus prima al dat werken.

Maar wat prima ging waren we nu net níet meer van plan na onze verhuizing van Randstad naar de provincie. We waren van plan wat 'uit te faseren', de komende jaren. Tijd voor elkaar. Met elkaar. Verbonden.

De vis in het water gedachte meer een 'aha-ik-kan-het-nog-idee'. Want wat een zaligheid dat er na die drie maanden een keus gemaakt kan worden... voor zo'n uur of 16 per week in plaats van 24, 32 of nog meer. Met daarnaast tijd voor elkaar en alles en iedereen om ons heen.

Dan pak ik deze mok wel weer een keertje op.  Benieuwd naar wat de toekomst gaat brengen. Hoe we dat gaan inrichten. Wat zal er in de sterren geschreven staan? 

Tijd zal het leren. 

Nu de agenda bijna een weekje leeg. 

Morgen nog een dag knallen en dan...tot later!