Tien

-

Het is nu zo'n 10 jaar geleden dat ik besloot om me in mijn werk niet meer te laten leiden door wat organisaties of managers van mij nodig hadden of van mij vonden, maar dat ik zélf de leiding zou nemen over mijn loopbaan en leven. 

Ik ben rond mijn 50e levensjaar behoorlijk onderuit gegaan met een zware burnout als gevolg. Een nare periode waarvan ik zeker wist dat ik die nooit meer zou willen meemaken. Dienstverlenend en perfectionistisch als ik was, was ik jarenlang over mijn grenzen heen gegaan. Met van alles. Te veel uren, te veel toezeggingen, te veel taken, te veel onmogelijk te combineren activiteiten in mijn werk en privé. Dat het mis ging was voor mij een totale verrassing.  Ik die alles zo perfect kon combineren en organiseren. 

Op een dag kende ik plotsklaps mijn inlogcode niet meer, ik kwam letterlijk tot stilstand. De dagen erop volgden vele codes en connecties waar ik niets meer mee kon, het ging zelfs zover dat mijn bankpasjes werden 'opgegeten' ten gevolge van het keer op keer verkeerd intypen van pincodes.

Van 10 dingen tegelijk op een dag schakelde ik terug naar een simpel schema van hooguit een af te turven activiteit per dag. Lesgeven, vergaderen, een mailtje de deur uitdoen, zelfs iets simpels als in de trein stappen en naar mijn werk gaan bleek een onmogelijke opgave. 

 Om vanaf 0 weer op te bouwen is het al een hele opgave weer eens een voldoende te scoren. Überhaupt iets af te maken. Iets te dóen. En dat ook nog goed te vinden. Niet zozeer voor 'de omgeving', na de eerste training die ik voor een commercieel bureau gaf bleek mijn 'score' een vette negen, maar vooral voor mezelf, ik vond die training, die ik na een paar maanden uit de running te zijn geweest weer kon geven,  hooguit een mager zesje waard. 

Ik moest om weer te kunnen gaan functioneren een goed goed genoeg vinden. En de enige die dat kon bepalen was ikzelf. 

Het heeft me heel wat moeite gekost om van die dwang van die tien, foutloos,  te gaan naar de onbevangen zeven of acht, ruim voldoende, goed genoeg. Die zes van voldoende heb ik tot op de dag van vandaag nog maar zelden bereikt. Het zit er gewoon niet in. 

En toch blijft het zo af en toe kicken en kriebelen die 10. Die mooie 10. Foutloos. Uitmuntend. 

Ik had er vele op mijn mok van vandaag staan. Af en toe heb ik hem even gedraaid. Nóg meer tienen! Het kon niet op vandaag. 



Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Inkijk

-
Afbeelding
  Ojee, daar staat hij weer, die efficiënte HEMA-beker... trouwe lezers van deze blog zullen hem herkennen. Jawel het is weer zo'n dag, een efficiënte thuiswerkdag. Om precies te zijn, een nakijk- en feedbackdag. Via de verslagen van mijn studenten krijg ik inzicht in groot en klein dagelijks lief en leed waar ze mee te maken hebben.  Het verhaal over een mevrouw met MS, 34 jaar, opgenomen in een verpleeghuis tussen veelal oudere mensen met wie ze de aansluiting mist. Over een meisje van 16 met allerlei vraagstukken waardoor ze niet meer thuis woont en nauwelijks contact heeft met haar broertje van 11, die nog wel thuis woont bij haar vader. Het openbaar vervoer is een puzzel voor haar en moeder of andere familie is niet in beeld. Een student vertelt over een incident met een schaap dat een gebroken been oploopt waarna het dier moest worden ingeslapen. Het schaap was de lieveling van de cliënten van de dagbesteding.  Hoopvolle verhalen. Over een mevrouw met een angststoor...
Meer lezen

Opgelucht

-
Afbeelding
Vandaag was het 'kamertjesdag'. Of in gesprek met een collega een-op-een in een kleine ruimte. Of in gesprek met heel veel collega's via Teams maar dan wel in een afgesloten kamertje zodat anderen zich niet hoefden te storen. Toen ik de foto zag van mijn koffiebeker van de dag, het was een pastel-mint-groen exemplaar, moest ik terugdenken aan zo'n vijf jaar geleden. Ik werkte toen zowel in het onderwijs als in de zorg. De ene dag was ik vrijwel geïsoleerd aan mijn beeldscherm gekluisterd, de andere dag was ik druk in de weer om de kans dat cliënten, en wijzelf als zorgmedewerkers, besmet zouden raken te minimaliseren. Hoe vaak we wel niet heen en weer switchten tussen online en 'live' onderwijs, of dat een gedeelte van de groep er wel was, een ander gedeelte niet doordat er iemand in een huishouden besmet was of doordat de student (ik werkte toen net als nu met studenten die zowel werkten als onderwijs volgden, de bbl of pgl routes in het mbo) op een locatie wer...
Meer lezen

Stil

-
Afbeelding
 Na de meivakantie zijn een paar nieuwe mokken in het mokkenstation beland. Dit is er een van. Het uiltje zit op een tak zonder bladeren. In een stille wereld. Is het eenzaam? Wil het graag bij andere uiltjes zijn? Of vindt ze het wel prima zo, in een prikkelarme omgeving met slechts twee kleuren, bruin en wit? Ik zet de mok even op de rand van het barretje, waarachter een aantal posters op de muur zijn geplakt. Posters van Poppodium Vera in Groningen. In 'mijn' studietijd was het ook een mensa, eetgelegenheid voor studenten. Sweet memories.  In de ruimte waar ik sta wordt een bijeenkomst gehouden voor en door studenten. Harde muziek, harde stemmen, alles is hard. Ik vind de sfeer niet prettig en pak mijn mok en loop weg. Niemand die het merkt. Ook mijn collega's niet. Ik weet het, ik heb geen rol, dus het maakt niet uit of ik er ben of niet, maar hoe kan het zo zijn dat ze onder deze omstandigheden (willen) werken? Sterker nog kúnnen werken... Ik denk terug aan mijn eigen ...
Meer lezen