Spring

Wij hebben sinds een paar maanden een jonge hond. Onze Fenna, alias Doortje Dartel, vindt de hele wereld leuk en ze loopt bij voorkeur enthousiast haar neus achterna met haar staart vrolijk in de wind. Toen ik deze mok met hondenpootjes erop zag, was de keus snel gemaakt. Toevallig trof ik in de docentenkamer een kaartje aan met een vrolijke jonge hond en de tekst 'live like someone left the gate open.' Het een vulde het ander naadloos aan en toverde een grote glimlach op mijn gezicht. Een mooi begin van de dag.

Vervolgens kwam ik enkele collega's tegen. De een mopperde over de zoveelste herkansing die moest worden nagekeken (geen uren voor maar goed, iemand moet het doen je kunt je ook afvragen hóe je dat dan doet). De ander hield een zwanenzang over registratiedwang (tja, resultaten of het ontbreken ervan zul je willen noteren lijkt me, it's all part of the job). Iemand deed haar beklag over de lage opkomst tijdens het eerste lesuur en waarom zíj zo vroeg voor die half-lege klas moest staan (toegegeven, dat is frustrerend maar wees blij dat in ieder geval de helft er is...). 

Humor in het onderwijs lijdt steeds meer een kwijnend bestaan. Zo jammer want als docent kom je echt in heel veel ontzettend grappige en vrolijke situaties. Zo zaten mijn studenten afgelopen week in het ergo-lokaal (het klaslokaal waar oa lessen ergonomie worden gegeven), een lokaal met allerlei speciale stoelen en tafels, variërend van skippy-bal tot en met zit-sta-balanskrukken. Op een of andere manier werden we allemaal een soort muppets die bij bepaalde vragen gingen wiebelen of op-en-neer sprongen. Het was hilarisch. Niemand heeft ooit gezegd dat stilzitten een examenvak is toch?

Toen ik mijn les over ontwikkeling van het jonge kind hield werd de Kapla (spelmateriaal van gelijke houten rechthoekige staafjes) natuurlijk direct aangegrepen om een aantal enorme bouwwerken mee te maken, inclusief het spel om elke keer een een staafje weg te halen totdat het bouwwerk viel. Werd er met het Nijntje kwartet gekaart en uiteraard werd er voorgelezen uit 'Wie heeft er op mijn hoofd gepoept'. Dit gebeurde allemaal op een leuke manier er werd écht gespeeld en uitgeprobeerd. Ze waren overduidelijk living (& learning!) like someone left the gate open. Nee het stond niet zo in de opdracht die ik had uitgedeeld maar who cares?

I love it. Volgens mij is dat het geheim om tot en met je bijna 62e (want die ga ik aantikken dit jaar) vrolijk en gemotiveerd voor de klas te kunnen staan. Hoppa, spring door dat hek heen, de wijde wereld in. Wees een jonge hond, geen grommende brombeer. Ram die administratie erdoor, ga in gesprek met die leerling met die zoveelste herkansing en wees blij met elke student die de moeite neemt of het lef heeft bij jou in de klas te gaan zitten. En hou de boel vooral open want met dichtslaan wordt het leven, ook als docent, echt niet leuker.