Eenvoudig

Een kopje koffie. Waar precies, maar dan ook precies - ik moest er voorzichtig mee lopen - een portie in kan. Soms is het leven zo rumoerig dat juist dat gewone creme kleurige kopje de perfecte keus is. Zo ook vanochtend. 

We (ons onderwijsteam) zitten in een 'tussenweek', dat wil zeggen de periode tussen twee periodes onderwijs. De ene is net afgesloten, studenten leveren deze week hun opdrachten in. Die opdrachten moeten worden nagekeken, van feedback voorzien, geadministreerd. De andere periode, de laatste van dit jaar, komt er na de meivakantie aan. Als buitenstaander zou je denken dat het lekker is, eerst nog meivakantie. Dat is echter juist niet het geval, doordat de meivakantie aan de deur klopt, en wij als docenten echt ook vrij willen in de meivakantie, is het nu poot-aan om alle voorbereidingen voor deze nieuwe periode op tijd af te ronden. 

Dan is het ook nog de 4e periode, waarna de grote vakantie - hij valt in deze regio dit jaar vroeg - rond begin juli onverbiddelijk inzet. Totale onbereikbaarheid van wie dan ook is vaak een direct gevolg. Willen we die 4e periode goed afsluiten is een goede start essentieel. Daar werken we deze dagen dan ook keihard voor.

Geen periode zonder creativiteit in werkvormen. Want overdracht van kennis- en vaardigheden is nooit een rechte lijn. Zo aan het eind van het jaar zijn zowel studenten als docenten soms een beetje murw van het zoveelste verslag dat moet worden opgeleverd, het zoveelste examengesprek en de zoveelste presentatie. Het onderwerp ethiek wil ik deze periode anders aansnijden en wel vanuit het cliënt / patiënt perspectief. Twee prachtige boeken (De ogen van Jessica van Monique Buitelaar en Mijn vriend Damocles van Lottie Starkenburg) lenen zich daar uitstekend voor. En ondanks alle hectiek van deze dagen vind ik het heerlijk gesprekscirkels rondom diverse dilemma's te ontwerpen, zodat we in kleine groepen studenten echt de diepte in kunnen gaan. 

Bij het grote onderwerp ethiek past het door mij gekozen bescheiden kopje uitstekend. Ze houdt zich wat schuil tussen de boeken, mijn laptop en telefoon. Maar zonder koffie geen goed ontwerp, geen leidraad en vooral geen gesprekken tussen mij en mijn collega's hoe we dit aan gaan vliegen.

Want als ik iets leer uit de boeken van Buitelaar en Starkenburg is het wel dat het die gesprekken zijn tussen ondersteuner in welke vorm dan ook (van arts tot zorgverlener, van begeleider tot fysiotherapeut) en degene die cliënt is of om de cliënt heen staat essentieel zijn in de relatie tussen beide. Een cliënt die gehoord wordt, gerespecteerd wordt, gezien wordt en in essentie begrepen wordt. Dat kan alleen door een portie bescheidenheid aan die andere kant van de tafel, het bed of de tafel. 

Bescheidenheid als een eenvoudig kopje met gewoon zwarte koffie.