Muisjes

 

Vanochtend vond ik het tijd voor wat zachtheid. Het gevoel van veertjes. Als de magnoliablaadjes in de tuin. Het gevoel van lammetjeswol. Dat gevoel. Ik kon het de laatste dagen nauwelijks vinden. Alle media die ik opende ging over regen. Lintjesregen of het ontbreken van regen. Over handtekeningen die al dan niet gezet zouden worden. Over starheid, boosheid, verontwaardiging en daarmee samenhangende intense treurigheid. Over verdord land. Stuivende zandgronden wat het zicht beneemt. En kurkdroge klei met krimpscheuren. Het was alles behalve zacht. Vruchtbaar. Of hoopvol. 

En daar stond jij, mooi bekertje. Met een prettige ronding, waardoor het goed drinken was. Bezaaid met lichte roze stipjes, als de muisjes van een beschuitje bij de geboorte van een zachte roze lieve baby. 

Ik pakte je op en vulde je met koffie. Rustig nam ik wat slokjes, terwijl ik met een hele lieve collega sprak die ik al een tijdje niet had gezien. Ik liep naar de docentenkamer en kwam twee vrolijke studenten tegen, pratend over een oma die was bezocht. In de docentenkamer trof ik nog een lieve collega, we hadden nog even tijd en konden elkaar over ons wel en wee vertellen. Zonder druk. Zonder agenda's. 

Er was natuurlijk wel een rooster, maar ik tref het op de woensdag is mijn rooster deze periode een hele prettige. Ik keek in het lokaal en trof daar de studenten, rustig pratend, in overleg, bezig met een opdracht. Toen ik mijn laptop opstartte druppelden er nog een paar binnen. Ze schoven voorzichtig aan.

Wat zachtheid op de woensdagmorgen. Ik was er hard aan toe.

Het bekertje heb ik in de middag voorzichtig in het krat gelegd. Vervolgens ben ik stilletjes de deur uitgegaan.