Vlinder

-


Voorjaar. Dat betekent dat narcissen in de borders van de schooltuin vrolijk naar de lokalen zwaaien en er zelfs hier en daar de eerste vlinders, hommels en bijen kunnen worden gesignaleerd. Die laatsten zorgen overigens wel voor gegil hier en daar want nog niet elke student is ervan overtuigd dat een bij of een hommel een nuttig dier is maar dat terzijde. 

De blauwe vlinder van de beker die ik vanochtend meenam heb ik nog niet gezien. Misschien gaat het nog komen... als voorjaar iets betekent is het wel dat er van alles gaat bloeien en groeien en dat dat ook kan gebeuren op momenten dat je het niet verwacht.

Zo ook in 'mijn' klas waar ik vanochtend studieloopbaanbegeleiding (ik vind dit al mijn hele carrière zo'n veel te lang woord...) gaf. Een van de studenten die ik al het hele jaar zover probeer te krijgen om eindelijk eens z'n portfolio te vullen bleek zowaar 4 documenten te hebben geüpload. Tot mijn verbazing was het ook nog van prima kwaliteit. Hoe kan dit nu opeens, vroeg ik hem.  Ach mevrouw, ik was vorige week opeens zo klaar met mezelf. Ik ben achter m'n laptop gaan zitten en heb een voor een allerlei achterstallig werk weggewerkt. Voor u dan. Hij kijkt me schuin vanachter z'n hoodie aan. Z'n grote lijf past maar net achter het tafeltje en z'n koptelefoon zit losjes om zijn hals geklemd.

OK die had ik niet zien aankomen.

Voor mij. Ik bedank hem. 

Kijk en weet u waarom ik het voor u heb gedaan?

Nee, ik heb geen idee, vertel.

Omdat u nu niet zegt, maar waarom dan niet ook voor de andere vakken of docenten. U bent gewoon blij als ik doe wat ik zou moeten doen. Dat is duidelijk. Daarom doe ik het ook. Ik hoef niets extra's te doen, wat ik niet begrijp want ik ben zo autistisch als het maar zijn kan. Ik hoef ook niet aardig tegen u te doen. U zegt ook niet 'je doet het voor jezelf', dat soort uitspraken. Want ik doe niet iets voor mezelf. Ik vind mezelf helemaal niet leuk. En wil eigenlijk niets voor mezelf doen. Daarom baal ik soms ook zo van mezelf. 

OK zeg ik, en omdat ik nu even helemaal niet meer wat ik moet zeggen staar even voor me uit. 

En u zegt nu ook niet: en nu, wat ga je nu doen.

Nee, denk ik, ik zeg helemaal niets meer. Ik geniet. Want je groeit. Je spreekt je uit. Je zwaait net als die narcissen naar de zon die toch ergens in die hoodie van je is gekropen. Misschien kies je morgen of overmorgen eindelijk eens een andere kleur dan zwart. Iets met grote bloemen. Met uitbundige kleuren. Met heel veel leven. Heel veel toekomst. En prachtige verslagen. 

Ik gun het je zo. 

Ik pak m'n beker en neem een slok. En ik maak een gebaar. Proost knul. 

Ik zie een rimpel en een grijns. 

Blauwe vlinder.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Inkijk

-
Afbeelding
  Ojee, daar staat hij weer, die efficiënte HEMA-beker... trouwe lezers van deze blog zullen hem herkennen. Jawel het is weer zo'n dag, een efficiënte thuiswerkdag. Om precies te zijn, een nakijk- en feedbackdag. Via de verslagen van mijn studenten krijg ik inzicht in groot en klein dagelijks lief en leed waar ze mee te maken hebben.  Het verhaal over een mevrouw met MS, 34 jaar, opgenomen in een verpleeghuis tussen veelal oudere mensen met wie ze de aansluiting mist. Over een meisje van 16 met allerlei vraagstukken waardoor ze niet meer thuis woont en nauwelijks contact heeft met haar broertje van 11, die nog wel thuis woont bij haar vader. Het openbaar vervoer is een puzzel voor haar en moeder of andere familie is niet in beeld. Een student vertelt over een incident met een schaap dat een gebroken been oploopt waarna het dier moest worden ingeslapen. Het schaap was de lieveling van de cliënten van de dagbesteding.  Hoopvolle verhalen. Over een mevrouw met een angststoor...
Meer lezen

Opgelucht

-
Afbeelding
Vandaag was het 'kamertjesdag'. Of in gesprek met een collega een-op-een in een kleine ruimte. Of in gesprek met heel veel collega's via Teams maar dan wel in een afgesloten kamertje zodat anderen zich niet hoefden te storen. Toen ik de foto zag van mijn koffiebeker van de dag, het was een pastel-mint-groen exemplaar, moest ik terugdenken aan zo'n vijf jaar geleden. Ik werkte toen zowel in het onderwijs als in de zorg. De ene dag was ik vrijwel geïsoleerd aan mijn beeldscherm gekluisterd, de andere dag was ik druk in de weer om de kans dat cliënten, en wijzelf als zorgmedewerkers, besmet zouden raken te minimaliseren. Hoe vaak we wel niet heen en weer switchten tussen online en 'live' onderwijs, of dat een gedeelte van de groep er wel was, een ander gedeelte niet doordat er iemand in een huishouden besmet was of doordat de student (ik werkte toen net als nu met studenten die zowel werkten als onderwijs volgden, de bbl of pgl routes in het mbo) op een locatie wer...
Meer lezen

Stil

-
Afbeelding
 Na de meivakantie zijn een paar nieuwe mokken in het mokkenstation beland. Dit is er een van. Het uiltje zit op een tak zonder bladeren. In een stille wereld. Is het eenzaam? Wil het graag bij andere uiltjes zijn? Of vindt ze het wel prima zo, in een prikkelarme omgeving met slechts twee kleuren, bruin en wit? Ik zet de mok even op de rand van het barretje, waarachter een aantal posters op de muur zijn geplakt. Posters van Poppodium Vera in Groningen. In 'mijn' studietijd was het ook een mensa, eetgelegenheid voor studenten. Sweet memories.  In de ruimte waar ik sta wordt een bijeenkomst gehouden voor en door studenten. Harde muziek, harde stemmen, alles is hard. Ik vind de sfeer niet prettig en pak mijn mok en loop weg. Niemand die het merkt. Ook mijn collega's niet. Ik weet het, ik heb geen rol, dus het maakt niet uit of ik er ben of niet, maar hoe kan het zo zijn dat ze onder deze omstandigheden (willen) werken? Sterker nog kúnnen werken... Ik denk terug aan mijn eigen ...
Meer lezen