Frustratie

 Helaas weet ik niet zeker of ik volgend schooljaar weer bij de school kan werken waar ik nu werk... Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar eigenlijk diep in mijn hart wel een beetje verdrietig van word. Het houdt me nogal bezig de afgelopen dagen. Net als het me bezighoudt dat ik niet de enige ben in die positie. Ook een aantal jonge talentvolle collega's zitten met hetzelfde euvel. 

Ik snap er eerlijk gezegd eigenlijk helemaal niets van. Zowel niet van het feit dat ik niet zeker weet of ik volgend jaar weer welkom ben als van het feit dat ik niet snap dat mijn jonge geweldige goede collega's niet zeker weten of ze weer welkom zijn. Zeg gewoon ja, of zeg gewoon nee. Maar niet dat 'we weten het nog niet'. Het is mei, half juli beginnen de vakanties...

Van het feit dat ik het niet weet ben ik een beetje verdrietig. Maar van het feit dat zij, mijn collega's, het óók niet weten word ik eigenlijk een beetje boos. Een beetje veel boos.

Zíjn er mensen die kiezen voor het vak van docent, krijgen ze geen vaste aanstelling. Geen zekerheid. Geen vertrouwen. Ik vind dat echt he-le-maal waar-de-loos. Alsof er zoveel docenten los rondlopen.

En ja, ik krijg een antwoord als ik vraag waarom er geen zekerheid wordt gegeven. Iets met studentaantallen. Formatie. Plannen. Die wel of niet doorgaan. En zo is het in het onderwijs al jaren en jaren het geval. Eigenlijk al zolang als ik in het onderwijs werk of bij het onderwijs betrokken ben. En dat is lang. En altijd weer bijzonder frustrerend en demotiverend...

Daarom deze beker voor vandaag. En een gevulde koek. 

Enjoy Today. Geniet van het mooie weer. En wees gelukkig met het nu. En met het feit dat er een wetsvoorstel is aangenomen waarbij gelukkig weer ietsiepietsie van die idioot grote flexibiliteit voor werkgevers wordt afgesnoept. 

Want dat is zeker in het onderwijs, maar ook in de zorg, mijn andere expertise gebied, hoog nodig. Broodnodig. Gevulde koek nodig!