Tijd
Mijn boosheid van gisteren was gelukkig grotendeels weggezakt. Ik hou niet van boosheid. Het brengt je nergens. Het geeft onrust in je hoofd en een kneep in je hart. Niet te lang in blijven hangen dus.
Het B&B'tje, Klein Giethoorn, stamt uit 1925. De tijd dat mensen maar een of twee dagen vakantie hadden per jaar. Als ze dat al hadden. Die een of twee dagen brachten ze graag door in de rietvelden, ver van de grote steden Den Haag of Rotterdam. Mensen huurden een bootje, gingen vissen en als ze heel veel geluk en tijd hadden, er thuis (nog) geen kinderen wachtten, bleven ze zelfs een nachtje slapen.
Wellicht hebben mijn grootouders, afkomstig uit de regio Den Haag - Leiden, er ooit een dagje doorgebracht, samen in een van de bootjes. Ik bestudeer de historische foto's die aan de wand hangen, zie geen bekende gezichten. Maar wel heel veel plezier.
Het is nog maar 100 jaar geleden dat de meeste mensen eigenlijk niets te kiezen hadden over hoe lang, hoeveel ze wilden werken. Wat ze gingen doen en hoe. Welke diploma's ze wilden halen. Welke school. Meestal gingen ze uit werken op hun 12e, 13e, 14e... Soms volgde nog de ambachtsschool. Of het seminarie, als je van katholieke huize was. Om maar te zwijgen over keuzes waar ze zouden wonen, leven, werken. Veel zo niet alles werd bepaald door het nest waar je uitkwam, een portie geluk of tegenslag en maar hopen dat de grote voorzienigheid je gunstig gezind was.
Mijn beide oma's zijn relatief jong overleden. Ze hadden hun hele leven hard gewerkt. Twee wereldoorlogen bewust meegemaakt. Crisissen. Woningnood. Kinderen die geboren werden en zelfs overleden. Ze hadden het niet breed, maar altijd was iedereen welkom. Onderduikers. Of kostgangers. Ze maakten en vermaakten keer op keer kleding. Ze waren enorm creatief. Beiden hadden ook hun eigen werk, naast het gezin. Een oma als naaister van prachtige japonnen. En de andere oma had een wolwinkel. Mijn ene oma werd 54, de ander 59. Ik ken ze uit verhalen, foto's.
Ik hoop dat ze ooit een dagje hier in Klein Giethoorn hebben doorgebracht. Misschien wel met hun verloofden, mijn opa's. Dat ze een onbezorgde leuke dag hebben gehad. Wie weet nam iemand wel een foto van ze. Keken ze door hetzelfde raam waar ik nu door kijk.
Ik klap mijn laptop dicht, kijk nog even om me heen en wil niet meer boos zijn. Niet om werk. Werk is belangrijk. Liefde en tijd voor elkaar zijn veel belangrijker. Liefde hadden m'n oma's volop en iets zegt me dat hun liefde voor eeuwig is.
Tijd helaas niet. Ik hoop dat beide me nog heel lang gegeven is.
Reacties