Rafelrood
Rafels ontstaan als stof begint te verslijten of los te komen. Het kan komen door gebruik, wrijving, door een slechte afwerking of door allerlei was- droogprocessen. Het kwam allemaal aan de orde tijdens de intervisie bij een groep 2e jaars, die ik die middag begeleidde. Het tweede studiejaar is voor veel mbo- maar ook hbo'ers een lastig jaar. Beetje tussen tafellaken en servet idee. Het nieuwe van werken, leren, zelfstandig zijn, is er af. Het diploma is nog ver weg... en de opdrachten lijken zich maar op te stapelen...
Hier en daar veranderden teams. Overleden geliefde cliënten. Werden collega's zwanger, gingen parttime werken, waren minder beschikbaar voor begeleiding en een hart onder de riem. Teams werden ervaren als los zand. Leidinggevenden die niet of nauwelijks aanwezig zijn, niet adequaat optreden of doorpakken. Procedures of protocollen die nageleefd moeten worden maar niet blijken te passen. Het schuurde. Het rafelde.
En het werd besproken. Open. Eerlijk. Respectvol. Ze zagen elkaar. En ze zagen de struggles van de coördinatoren, de persoonlijk begeleiders, de managers, de collega's en ja, ook die van zichzelf.
In het proces kwamen we zo langzamerhand bij het voorkomen van rafels, of het afwerken als ze zijn ontstaan, het wegwerken, of het accepteren.
Een zigzagpatroon knippen met een kartelschaar schijnt te helpen. Of in ieder geval uit te stellen. Vergelijkbaar met nog even doorgaan, hier en daar wat aanpassen, met dezelfde stof, hetzelfde stramien, hetzelfde patroon. Zonder zaken toe te voegen. Hier en daar glad te strijken. In de hoop dat dat het dan is... en iedereen weer verder kan met hier en daar een hoekje eruit.
Soms helpt lijm of plakband voor snelle oplossingen. Maar.... let op, het zijn bijvoorbeeld (goedwillende, dat zeker!) collega's ze helpen wel de boel tijdelijk wat te ontlasten... totdat ze weer ergens anders meer nodig zijn. Omdat het schijnbaar weer loopt. Het is (tijdelijk, totdat ... ) een ander rooster, uren herverdelen, vergelijkbaar met iets meer lucht, iets meer ruimte... totdat het niet meer houdt ... het rafelt na zo'n ingreep net zo hard of nog harder verder. Omdat je dacht dat het hielp maar het weer niet zo was... Je moet leren accepteren terwijl je dat zo lastig vindt. Want je had zo graag, en zou het niet beter zijn als...
Er kunnen ook randen worden omgezoomd, waardoor het geheel sterker wordt, meer draagkracht krijgt. Waardoor áls het slijt de boel misschien uitgelegd kan worden en dat slijtrandje niet verder gaat. Vergelijkbaar met het inzetten van een ervaren collega of het liefst een aantal, al dan niet tijdelijk, totdat het team weer op sterkte is gekomen of zich weer heeft hersteld. Vergelijkbaar met het zoeken naar een ander team, andere locatie waar iemand beter op zijn of haar plek is. Vergelijkbaar met het bieden van een juiste ondersteuning in de vorm van training, opleiding, ruimte voor ontwikkeling en reflectie. Vergelijkbaar met net die andere aanpak waarvan je nooit had gedacht dat het zóu gaan werken. En vergelijkbaar met echt accepteren, respecteren en een plek geven
Dan gaat dat hart langzamerhand minder rafelen. Worden de lijnen weer vloeiend.
Na de bijeenkomst zet ik de gerafelde hart mok in de bak van de vaatwasser. De binnenkant van de mok is prachtig hardrose. Perfect passend bij het rood van de buitenkant. Als je goed op de foto kijkt zie je net het randje.
Als je goed naar studenten en collega's luistert is er ondanks alle rafels altijd nog ergens dat randje. En als studenten en collega's naar zichzelf en de ander durven blijven te kijken zullen ze altijd weer érgens dat randje kunnen ontdekken.
Want waarom koos jij alweer voor dit prachtige vak?
Reacties