Testbeeld

-

Hé ik dacht dat ik deze beker niet meer op school zou treffen want ik had haar een paar maanden terug in de 'uitgeefkast' gezet, een kast waar studenten en medewerkers spullen die ze kunnen missen neerzetten, zodat anderen - die spullen nodig hebben - ze kunnen meenemen. Ze werd vergezeld door een andere mok met verticale strepen. Naast elkaar gezet vormden ze een soort testbeeld. Als ik er lang naar keek werd ik een beetje wiebelig in mijn hoofd. De dag nadat ik ze in de uitgeefkast had gezet waren ze al verdwenen. Geen onnodige wiebels meer in mijn hoofd. Ik had niet meer aan ze gedacht. Tot nu.

Het is donderdag. Ergens in de loop van de volgende week zo zingt rond, gaan 'we', de tijdelijke medewerkers, te horen krijgen of en hoe onze contracten worden verlengd. Het blijft maar rondgaan in mijn hoofd. Ik heb er gewoon last van. Werd er twee dagen terug boos over. Daarna wat weemoedig. 

En nu... ik werk al jaren op meer of minder uren, met meer of minder vaste contracten, opdrachten, projecten, noem maar op. Waarom houdt dit me dan zo bezig? 

Is het omdat ik het hier zo goed naar mijn zin heb? Omdat ik me thuis voel bij mijn collega's? Dat ik goed match met de studenten? Is het omdat ik het prettig vind zo'n dag of twee per week, soms drie, bezig te zijn met puur mijn eigen bubbel? Is het omdat mijn werk een aanleiding is om na te denken, te onderzoeken, vragen te stellen, de wereld in te gaan? Ja dat is het allemaal, maar daarin verschilt dit werk niet essentieel van ander werk dat ik heb gehad. Daarnaast heb ik naast mijn werk als docent (en alle rollen die daarbij horen) ook nog een aantal, kleinere, opdrachten, dus als dit ophoudt, betekent het niet dat álles acuut ophoudt... 

Maar toch...

Ik denk eigenlijk dat het alles te maken heeft met mijn leeftijd. Ik word 62. Heb nog zo'n 5 jaar te gaan tot mijn officiële pensioendatum. Ik moet er niet aan denken dat ik nu al 'zonder'  mijn wekelijkse eigen bubbel en belangrijke bezigheden zou komen te zitten. Ik heb geen idee hoe een totale 'niet verbonden zijn aan verplichtingen van werk' eruit zal zien ... en ik kan het gaan uitstellen, langer doorwerken, maar... er zal ergens een punt worden gezet... of door mezelf, doordat het niet meer lukt of door... een werkgever. Zou volgende week dat moment zijn? Het is jammer dat je het niet een jaartje zou kunnen proberen, als een test, vind je het OK om met pensioen te zijn, je weet het niet, ga je met pensioen. Word je horendol van het thuiszitten en je hele agenda zelf bepalen, kom je weer terug. 

Vooralsnog heb ik geen beeld. Zelfs geen testbeeld. 








Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Inkijk

-
Afbeelding
  Ojee, daar staat hij weer, die efficiënte HEMA-beker... trouwe lezers van deze blog zullen hem herkennen. Jawel het is weer zo'n dag, een efficiënte thuiswerkdag. Om precies te zijn, een nakijk- en feedbackdag. Via de verslagen van mijn studenten krijg ik inzicht in groot en klein dagelijks lief en leed waar ze mee te maken hebben.  Het verhaal over een mevrouw met MS, 34 jaar, opgenomen in een verpleeghuis tussen veelal oudere mensen met wie ze de aansluiting mist. Over een meisje van 16 met allerlei vraagstukken waardoor ze niet meer thuis woont en nauwelijks contact heeft met haar broertje van 11, die nog wel thuis woont bij haar vader. Het openbaar vervoer is een puzzel voor haar en moeder of andere familie is niet in beeld. Een student vertelt over een incident met een schaap dat een gebroken been oploopt waarna het dier moest worden ingeslapen. Het schaap was de lieveling van de cliënten van de dagbesteding.  Hoopvolle verhalen. Over een mevrouw met een angststoor...
Meer lezen

Opgelucht

-
Afbeelding
Vandaag was het 'kamertjesdag'. Of in gesprek met een collega een-op-een in een kleine ruimte. Of in gesprek met heel veel collega's via Teams maar dan wel in een afgesloten kamertje zodat anderen zich niet hoefden te storen. Toen ik de foto zag van mijn koffiebeker van de dag, het was een pastel-mint-groen exemplaar, moest ik terugdenken aan zo'n vijf jaar geleden. Ik werkte toen zowel in het onderwijs als in de zorg. De ene dag was ik vrijwel geïsoleerd aan mijn beeldscherm gekluisterd, de andere dag was ik druk in de weer om de kans dat cliënten, en wijzelf als zorgmedewerkers, besmet zouden raken te minimaliseren. Hoe vaak we wel niet heen en weer switchten tussen online en 'live' onderwijs, of dat een gedeelte van de groep er wel was, een ander gedeelte niet doordat er iemand in een huishouden besmet was of doordat de student (ik werkte toen net als nu met studenten die zowel werkten als onderwijs volgden, de bbl of pgl routes in het mbo) op een locatie wer...
Meer lezen

Stil

-
Afbeelding
 Na de meivakantie zijn een paar nieuwe mokken in het mokkenstation beland. Dit is er een van. Het uiltje zit op een tak zonder bladeren. In een stille wereld. Is het eenzaam? Wil het graag bij andere uiltjes zijn? Of vindt ze het wel prima zo, in een prikkelarme omgeving met slechts twee kleuren, bruin en wit? Ik zet de mok even op de rand van het barretje, waarachter een aantal posters op de muur zijn geplakt. Posters van Poppodium Vera in Groningen. In 'mijn' studietijd was het ook een mensa, eetgelegenheid voor studenten. Sweet memories.  In de ruimte waar ik sta wordt een bijeenkomst gehouden voor en door studenten. Harde muziek, harde stemmen, alles is hard. Ik vind de sfeer niet prettig en pak mijn mok en loop weg. Niemand die het merkt. Ook mijn collega's niet. Ik weet het, ik heb geen rol, dus het maakt niet uit of ik er ben of niet, maar hoe kan het zo zijn dat ze onder deze omstandigheden (willen) werken? Sterker nog kúnnen werken... Ik denk terug aan mijn eigen ...
Meer lezen