Draaien

Weet je wat een kapster, een nagelstyliste, een beroepsmilitair, een machinebankwerker, een fitnessinstructeur, een verzorgende IG, een automonteur, een administratief medewerker, een bloemiste, een receptioniste en een slager met elkaar gemeen hebben? Het zijn allemaal mensen die afgelopen jaar op enig moment tegenover me zaten om te praten over hun BPV, beroeps praktijk vorming, stage, als student persoonlijk begeleider maatschappelijke zorg. En als ik nog even nadenk komen er nog wel meer beroepen naar boven drijven. 

Aan hen denk ik als ik de afbeelding van de pottenbakker zie op de mok van vandaag. Maar ik denk ook aan mijn moeder die op latere leeftijd, toen wij als kinderen pubers waren, een eigen pottenbakkerij opzette. Ze leerde het vak van een pottenbakker die gespecialiseerd was in het Fries aardewerk. Dat kenmerkt zich onder andere door een bruine glazuur, versieringen met witte klei aan de randen. Het is een ambacht wat tegenwoordig vrijwel verloren is gegaan. 

Mijn moeder leerde niet alleen op latere leeftijd dit bijzondere vak, maar ze ging ook naar school. Eerst de mavo, later de havo. Ze was vooral geïnteresseerd in natuur- en scheikunde. Want die vakken had ze nodig om mooie glazuren te kunnen maken, ze wilde natuurlijk meer dan alleen bruin aardewerk maken. 

De bbl-studenten die ik tegenover me heb zitten tijdens de lessen hebben 9 van de 10 keer al van alles gedaan. Ik ben tot nu toe nog geen pottenbakster tegengekomen maar wel de vakken die ik hierboven heb genoemd. Ze gaan naar school, hebben kinderen, vrienden, familie, huisdieren, zorgen. Tijdens de 2 á 3 jaar dat ze de opleiding volgen gebeuren alle dingen die ook bij andere mensen gebeuren in 2 á 3 jaar van een leven dat volop in beweging is, mooie en verdrietige zaken.

Maar altijd weer is er die, net als toen bij mijn moeder, ongelofelijke motivatie om tóch dat diploma te halen, hoe dan ook, linksom, rechtsom, het moet en zal gebeuren. En heel vaak lukt het dan ook. Ik heb daar een enorme bewondering voor. 

Maar vandaag dacht ik ook weer eens even aan jou mama. Hoe je het al die jaren hebt gefixed. En school en wij als pubers, je atelier, de cursussen, de jaarmarkten waar je heen ging om demonstraties te geven. De lessen die je gaf aan kinderen maar ook aan gedetineerden. Dat deed je toch maar allemaal. Tussen de bedrijven door. Wat een power.

Geen schop onder je achterwerk nodig, alleen maar schoppen tegen die draaischijf. Jouw beroepshouding werd niet geëvalueerd of beoordeeld. Dat deed je zelf wel. En hoe.

Diep respect voor jou.

En dank dat je ons / mij altijd hebt laten zien dat er altijd mogelijkheden zijn. Het is een mindset die ik ook aan 'mijn' studenten probeer over te dragen.

Linksom... of rechtsom.