Regenboog

-


Met in mijn achterhoofd nog nadenderend een nieuwsbericht in het AD dat Facebook en Amazon de Pride Amsterdam dit jaar niet meer sponsoren pak ik dit rose bekertje uit de mokkenbak. Daar lag ze gewoon rose te wezen tussen de andere koppen, bekers, mokken en glazen in. Ik dacht eerst ik heb haar onbewust uit de bak gevist omdat mijn partner en ik volgende week gaan trouwen. Mijn bruidskleding bestaat uit diverse tinten 'blush' die af en toe oranje, donkerrood en rose aantikken. 

Ik ga, hoe bijzonder ik het ook vind, 'gewoon' trouwen als vrouw met een man, qua relaties / liefdesleven ben ik geen regenboogtype. Ik heb de luxe dat het feit of iemand wel een regenboogtype is, me ook niet zo interesseert. Waarschijnlijk ervaar ik die luxe omdat het in mijn leven nooit een issue is geweest. Dat dat ook heel anders kan zijn weet ik van lhbtiq+ kennissen, vrienden en/of kinderen van. Ik weet het ook vanuit verhalen van cliënten en collega's. De mededeling, vrij achteloos, wel voorpaginanieuws - maar in het 8-uur Journaal werd er volgens mij niet eens aandacht aan besteed - dat twee Amerikaanse bedrijven, en meer bedrijven met Amerikaanse belangen, de Pride niet meer of minder zichtbaar sponsorden vond ik heel heftig. 

Nog heftiger vond ik vervolgens dat mijn reactie blijkbaar niet mainstream was. Het was vrijwel geen nieuws. Geen gesprek van de dag. Geen issue.

Daarom voor vandaag dit mooie rose exemplaar. Omdat ik ergens in mijn hart als de dood ben voor wat er nog meer niet meer gesponsord, geaccepteerd, gerespecteerd en gewaardeerd gaat worden de komende jaren... Als zijnde geen issue.  Het is nog niet zó lang geleden (om precies te zijn 2014...) bijvoorbeeld dat docenten die openlijk voor hun homo-sexualiteit uitkwamen werden geweerd van scholen. Dat de kans bestond dat een contract niet werd verlengd omdat tja, om wat, ... dat dus. 

Laten we met z'n allen heel heel alert blijven... Want als docenten en leerlingen niet meer kunnen laten zien wie ze zijn, hoe kunnen we ze dan ooit leren te worden wat ze willen? Lastige zin he. Denk maar eens na over die impact van niet mogen zijn wie je bent. Je hele leven lang. Omdat je van iemand houdt. Want dat is waar het om draait. Dat zou toch nooit een issue mogen zijn?

"Toen leerkracht Duran Renkema in 2011 het bestuur van zijn werkgever, een gereformeerde basisschool in Oegstgeest, per e-mail om twee extra vakantiedagen vroeg omdat hij wat tijd nodig had om zijn leven op orde te brengen nadat hij even daarvoor uit de kast was gekomen, kreeg hij als antwoord dat hij niet meer terug hoefde te komen. Renkema vocht zijn ontslag aan en werd in het gelijk gesteld door de rechter. Zijn zaak kreeg veel publiciteit en leidde er zelfs toe dat de wet in 2014 werd aangepast waardoor scholen die gebaseerd zijn op een geloofsovertuiging, geen leraren meer mogen ontslaan of leerlingen mogen wegsturen vanwege het enkele feit dat ze homoseksueel zijn." (bron: Gendi-tips - Gendi ).


Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Inkijk

-
Afbeelding
  Ojee, daar staat hij weer, die efficiënte HEMA-beker... trouwe lezers van deze blog zullen hem herkennen. Jawel het is weer zo'n dag, een efficiënte thuiswerkdag. Om precies te zijn, een nakijk- en feedbackdag. Via de verslagen van mijn studenten krijg ik inzicht in groot en klein dagelijks lief en leed waar ze mee te maken hebben.  Het verhaal over een mevrouw met MS, 34 jaar, opgenomen in een verpleeghuis tussen veelal oudere mensen met wie ze de aansluiting mist. Over een meisje van 16 met allerlei vraagstukken waardoor ze niet meer thuis woont en nauwelijks contact heeft met haar broertje van 11, die nog wel thuis woont bij haar vader. Het openbaar vervoer is een puzzel voor haar en moeder of andere familie is niet in beeld. Een student vertelt over een incident met een schaap dat een gebroken been oploopt waarna het dier moest worden ingeslapen. Het schaap was de lieveling van de cliënten van de dagbesteding.  Hoopvolle verhalen. Over een mevrouw met een angststoor...
Meer lezen

Opgelucht

-
Afbeelding
Vandaag was het 'kamertjesdag'. Of in gesprek met een collega een-op-een in een kleine ruimte. Of in gesprek met heel veel collega's via Teams maar dan wel in een afgesloten kamertje zodat anderen zich niet hoefden te storen. Toen ik de foto zag van mijn koffiebeker van de dag, het was een pastel-mint-groen exemplaar, moest ik terugdenken aan zo'n vijf jaar geleden. Ik werkte toen zowel in het onderwijs als in de zorg. De ene dag was ik vrijwel geïsoleerd aan mijn beeldscherm gekluisterd, de andere dag was ik druk in de weer om de kans dat cliënten, en wijzelf als zorgmedewerkers, besmet zouden raken te minimaliseren. Hoe vaak we wel niet heen en weer switchten tussen online en 'live' onderwijs, of dat een gedeelte van de groep er wel was, een ander gedeelte niet doordat er iemand in een huishouden besmet was of doordat de student (ik werkte toen net als nu met studenten die zowel werkten als onderwijs volgden, de bbl of pgl routes in het mbo) op een locatie wer...
Meer lezen

Stil

-
Afbeelding
 Na de meivakantie zijn een paar nieuwe mokken in het mokkenstation beland. Dit is er een van. Het uiltje zit op een tak zonder bladeren. In een stille wereld. Is het eenzaam? Wil het graag bij andere uiltjes zijn? Of vindt ze het wel prima zo, in een prikkelarme omgeving met slechts twee kleuren, bruin en wit? Ik zet de mok even op de rand van het barretje, waarachter een aantal posters op de muur zijn geplakt. Posters van Poppodium Vera in Groningen. In 'mijn' studietijd was het ook een mensa, eetgelegenheid voor studenten. Sweet memories.  In de ruimte waar ik sta wordt een bijeenkomst gehouden voor en door studenten. Harde muziek, harde stemmen, alles is hard. Ik vind de sfeer niet prettig en pak mijn mok en loop weg. Niemand die het merkt. Ook mijn collega's niet. Ik weet het, ik heb geen rol, dus het maakt niet uit of ik er ben of niet, maar hoe kan het zo zijn dat ze onder deze omstandigheden (willen) werken? Sterker nog kúnnen werken... Ik denk terug aan mijn eigen ...
Meer lezen