Zwerm

 Sinds kort heb ik dit retro honingraat-kopje in mijn thuiscollectie zitten. Afgelopen weekend voelde ik me net een koningin in verband met een prachtige koetsrit door het mooie dorp waar ik woon. Vandaag voel ik me meer een werkster in verband met alle bezigheden die moeten worden afgerond. Ik wist overigens nooit hoe werksters van bijen 'werkten' maar werd daar laatst door een imker van de pluktuin waar ik lid van ben, in bijgepraat. 

Werksters verrichten allerlei klusjes volgens een bepaalde werkindeling, zeg maar werklijst of rooster. Ze doen dat afhankelijk van hun leeftijd. Zo is het jongste bijtje de huisbij. Zij doet van alles in de bijenwoning, gaat er nog niet op uit. Na die eerste drie weken mag de bij erop uit om nectar te verzamelen en water, ze wordt van huisbij een haalbij. Ze doet bijendansjes om andere bijen te informeren waar ze heen gaat of wat ze gaat doen. 

En dan komt wel iets heel bijzonders: als het volk in nood verkeert, stel er breekt een ziekte uit, er is te weinig voedsel of water, kan er ook weer worden 'terug geschaald' naar de taak van huisbij of kunnen er meer bijen aan de slag gaan als haalbij. Beetje jammer voor de zomerbijtjes trouwens, zij worden slechts een week of 2 á 6, sommige bijtjes worden dus nooit een haalbij, de winterbijen halen zo'n 5 á 8 maanden. Er is nog veel meer te vertellen over bijen, het zijn echt bijzonder wonderlijke wezentjes en ondanks hun kleine afmeting waanzinnig belangrijk voor het hele ecosysteem. 

We zijn in het team nog volop bezig met het invullen van de taken voor komend schooljaar. We zijn helaas niet zo bij-ig. Heel Nederland is niet zo bij-ig. Wij zijn geen bijenvolk. En er is al helemaal geen tijd en aandacht meer voor ons onderwijs-ecosysteem.

Er wordt bijzonder ondoordacht mee omgesprongen en daardoor met onze jongeren, onze studenten, onze toekomst. Wij als docenten wíllen denk ik allemaal wél veel meer bij-ig zijn. Ondanks de tegenstroom die momenteel zo hardnekkig is. De tegenwind waardoor wij werkbijen de vleugels wel heel hard moeten laten wapperen om te zorgen voor optimale omstandigheden voor onze studenten... We willen heel graag makkelijk kunnen schakelen. Bijspringen waar nodig en helpen uitvliegen als het kan. Of we nu  een houdbaarheid hebben van 2 weken of 8 maanden (liever langer trouwens ;-) ).

Ons docentenvolkje verkeert helaas in nood. Grote nood. 

Ik kijk nog eens naar mijn mooie bekertje en naar het relief dat zo perfect gelijkmatig vormgegeven is. Dat die kleine beestjes dat sinds mensenheugenis toch altijd weer voor elkaar krijgen (en hopelijk nog heel lang gaan krijgen ondanks alle bedreigingen die al jaren op de bij afkomen) is toch een groot wonder. 

Dan moet het voor ons als Nederlands volkje met daarbinnen het docentenvolkje toch ook echt mogelijk zijn om íets meer bij-ig te worden? Dat we eindelijk eens kunnen zorgen voor een mooie raat. Een goede basis, voor iedereen. Dat we samen dansjes kunnen doen in de zon, om te bepalen en door te geven waar we heen gaan. Zodat alle huisbijtjes uit kunnen vliegen... misschien zelfs kunnen gaan zwermen...

Hoopvol neem ik een flinke slok koffie...