Even

 

Daar staat ze weer. Dat verborgen kopje, achterin onze kast, omdat ze eigenlijk nergens bij past. Het is geen setje of een in een serie. Ik heb er geen met een andere buitenkant en gelijke binnenkant of oortje. Ik heb er geen twee of vier van. Ze is helemaal alleen. Ooit gekocht voor een vaderdag zo vertelde de dochter van mijn man laatst. 

Het Tweede Kamer besluit van afgelopen donderdagavond resoneert nog steeds in mijn hoofd. Het is weekend maar ik denk steeds aan mijn werk. En aan het werk van onze studenten, maatschappelijke zorg.

In maatschappelijke zorg begeleiden en ondersteunen we veel mensen die vrijwel niemand om zich heen hebben staan. Ze zijn geen onderdeel van een setje of een serie net als dit kopje. Misschien dat ik haar daarom pakte... het enige wat wij ze even kunnen bieden is een beetje rust, stabiliteit. Een vorm van vertrouwen als het mee zit. Een tikje verbinding als vertrouwen niet meer lukt.

Wat mij rust geeft in deze woelige tijd waarin je als professional bij tijden nogal wordt uitgedaagd is even een momentje naar buiten. Dat deed ik vanochtend dus ook. Even ademhalen. Genieten van het groen om ons heen. Het gras dat groeit, bloemen die verschijnen en zoemende insecten. Een dwarrelende zwerm mussen. 

Het ligt zomaar voor je voeten je hoeft alleen maar te kijken, luisteren, adem te halen.

En een slokje uit dat koffiekopje te nemen. Fijn dat ik het weer vond.

Al is het maar voor even.