Maaike pauzeert

Ze lag daar een beetje onwennig, totdat ik haar eruit viste. Ze was een net kreukloos kopje. Zo'n  polkadotkopje hoort toch niet in een algemeen verzamelstation af te wachten op wat komen gaat? Ze hoort keurig netjes te worden uitgeserveerd, liefst vergezeld van een prettig bijpassende schotel. De fleurige stippen staan voor een ietwat naïeve, licht bekakte uitstraling en leefstijl; zeg maar de Claire van Kampen (Gooische Vrouwen) van de kopjes. Misschien lag het aan haar vijf 'dots', die ook nog eens in twee kleuren waren aangebracht. Dan ben je namelijk eigenlijk geen echte polkadot... Nu kon dat de Japanse Kusama (geboren in 1929!) niets schelen, zij bestippelde hare hele lange leven (ze leeft volgens mij nog steeds) alles wat los en vast zat en werd daarmee wereldberoemd. Anno 2025 blijkt er overigens een  'cryptale' Polkadot te bestaan, die op 23 januari zo'n vijf euro waard was. Tegen de tijd dat Boijmans weer opent is de verwachting dat ze zo’n 26 euro op...

Fris, vrolijk, fruitig. De vorige week toeslaande Dry January -blues was vandaag gelukkig humeurtechnisch gezien in geen velden of wegen te bekennen. Ik had er zin in. Mijn oog viel dan ook direct op deze vrolijke, met bloemen bezaaide kop. Stiekem hunkerde ik namelijk wel erg naar het voorjaar, de zon hadden we op deze woensdag al dágen niet meer gezien. Naast de koffiecounter stond een uitnodigende schaal met rood gebloste appels. Ik pakte er een exemplaar uit, poetste het op, en zo stonden ze al snel gezamenlijk te shinen.  Je viel wel wat uit de toon, beste bloemenmok. En ik daarmee eveneens. Waar ik me fluitend door de gangen bewoog, sleepten vele lusteloze collega’s en studenten – vermoeid door de eerste griepbacillen – zich naar hun afspraak of lokaal. Waar ik vol vuur ideeën spuide voor een nieuwe opzet van een lesprogramma, werd er naast me vooral tegengesputterd over het extra werk dat het wellicht met zich mee zou brengen. Toen ik dat vervolgens wegwuifde onder het...

Wel verdraaid! Kwam ik vandaag bij de koffiecounter, trof ik daar mijn collega mét vlaggetjesmok. Hij nam net een grote slok en keek me vervolgens schuldig aan (of verbeeldde ik me dat?). Vervolgens beende hij snel weg, mij wat beduusd achterlatend. Er zat niets anders op dan op zoek te gaan naar een alternatief. Mijn oog viel op een beker met een soort abstracte lotusbloemen, verbonden door sierlijke, dunne meeldraden. Waar de vlaggetjesmok uitbundig was, straalde deze lotusbeker dankzij de gestileerde print en het zwart-witte ontwerp een soort yin-yang-achtige rust uit. Terwijl ik de koffieautomaat met mijn pas activeerde, hoorde ik een ‘ping’ van mijn telefoon. Een student met wie ik een afspraak had, zei af. Plotsklaps had ik een uur tot mijn volgende afspraak. Wat een weelde. Ik nam de met koffie gevulde lotusbeker en liep naar mijn werkplek. Ik had mezelf voorgenomen elke dag samen met een beker, mok of kopje naar keuze te beginnen met een paar minuten pauze. Langzaam liep ik naa...

Ik wist dat het vandaag goed zou komen toen ik jou als mijn mok van de dag uitkoos. Een gekleurde-vlaggetjes-mok. Een waar ik zelfs twee porties koffie in kwijt kon waardoor mijn koffiepauze werd verlengd met een aantal minuten.  Ik bekeek de driehoekjes in kleur én driehoekjes in het wit. In de onderste rij versprongen ze ten opzichte van de erboven liggende rijen. Zo op het eerste oog leken de vrolijke slierten hetzelfde, maar toch bleken ze heel verschillend, ook qua volgorde van de kleuren. School is als een verzameling van wapperende linten met vlaggetjes. Rode studenten: alert en discussiërend. Donkere studenten: niet zozeer qua huidskleur – daar let ik eigenlijk nooit op – ik bedoel qua denken of doen. De groene sportieve student, die altijd naar buiten wil, de blauwe, die naar de lucht kijkt en rondfladdert, en de altijd zonnige gele student. De donkerblauwe student, met mooie reflecties over van alles wat er toe doet. Of wat dacht je van de studenten met alle kleuren van d...

De eerste werkdag van het nieuwe jaar 2025 liep ik hoopvol naar de koffiecounter. Ik keek in de plastic bak van het mokkenstation. De mooie vondst die ik de laatste werkdag van 2024 had gedaan, bleek nergens te bekennen. Ik had me stiekem verheugd op dat roze kopje met het sierlijke oortje, dat perfect in mijn hand lag tijdens vergaderingen en lange gesprekken—precies het soort activiteiten dat vandaag veelvuldig op het programma stond. En waar ik bepaald niet naar uit keek... Dan maar deze mok dacht ik terwijl ik een wit exemplaar met opdruk uit de bak viste. Er was iets aan de mok wat me irriteerde. Waarom stond er een afbeelding van een mond op, met het woord ‘Mrs.’? Was er dan ook een mok met een mond van ‘Mr.’? Wat denk je Mrs.? Slechts dat onbenullig lachje van Mrs. kwam als antwoord...  en wellicht als waarschuwing.  Met de kerstkilo's nog in mijn lijf en een Dry January -humeur bleek deze eerste werkdag op locatie er geen om in te lijsten. Een dag waarop procedures die...