Maaike pauzeert

Het is de laatste ochtend van de vakantie op ons bootje. De laatste foto van een vaar-beker en wel een beker met signaalvlaggen. Met mijn eeuwige puzzelbrein 'wat bedoelen ze eigenlijk, wat staat er, waarom deze volgorde of afbeeldingen', probeer ik driftig de boodschap van deze mok te ontcijferen. Ik kan er geen wijs uit worden en raadpleeg mijn echtgenoot als ex-zeevarende en hij antwoordt: geen idee, Chinees?  Dat vind ik dan wel interessant want ja, Chinees is, voor mij althans, ook niet te lezen, maar hij bedoelt uiteraard de maker van de kop, niet de taal van deze rits vlaggen. Signaalvlaggen hanteren een internationaal alfabet, zeg maar de Alfa, Bravo, Charlie van de internationale wateren. Scheepvaart is taaltechnisch gezien een fascinerende wereld waarin op enig moment taal door internationaal te gebruiken signalen als vlaggen of handbewegingen werd vervangen. Net zoals in de luchtvaart toen dat begin 20e eeuw ontstond. Logisch: mensen van allerlei nationaliteiten en m...

Onderweg. Zonder kompas. Varen op de maan en de sterren. Of op de stand van de zon. Volle zeilen door een strakke wind, woeste baren. Niets van dat al tijdens onze trip naar het Tjeukemeer of over de Tjonger. Wel een goede koffie uit een echter 'vaarmok' opgesierd met een kompasroos ook wel aangeduid als anemographic. Ik Google: een van de eerste windrozen die bewaard is gebleven dateert uit 1650. M'n telefoon toont me een prachtige ets met maar liefst 32 windrichtingen.  Uiteraard wilden vaarlieden altijd weten waar de wind vandaan kwam immers dat bepaalde welke route gevaren kon worden en hoe de snelheid zou zijn. Nu is niets veranderlijker dan het weer, ook al in 1650, zo ook de wind. En toch wilde men het 'vangen' in een afbeelding zodat er een gezamenlijk idee ontstond over richting en route. Misschien wel juist ómdat het zo veranderlijk was. Met een systeem is het in ieder geval nog enigszins te duiden, uit te leggen, te bespreken. Mijn lief heeft nog altijd d...

 Vakantie op ons bootje dat betekent dat ik de camping koppen tevoorschijn haal. Ik dacht dat ze van het welbekende Mepal waren, het merk dat al vanaf de vijftiger jaren uit de vorige eeuw de Hollandse huishoudens voorziet van degelijk plastic, dus onbreekbaar, servies. Nadere bestudering van dit kopje wees echter uit dat het van Human Nature was oftewel het huismerk van de ANWB.  Lang geleden worstelde ik met het koffie-zet-proces, tijdens kampeervakanties met mijn toenmalige echtgenoot Bart. Hij was fanatiek tegenstander van eigenlijk alles wat met enig kampeercomfort te maken had.  Zo stoeide ik dagelijks met een wankele eenpits benzine brander van Coleman om met behulp van een percolator koffie te zetten voor onze tweepersoons Coleman koepeltent. Als dat uiteindelijk lukte, in weer en wind want we kampeerden bij voorkeur in Scandinavië of Schotland, schonk ik de super sterke koffie in een Coleman thermoskan zodat we er voorlopig weer tegenaan konden. We reisden met mi...

Nee uit dit bijzondere kopje dronk ik vanochtend geen koffie. Ik trof het in een galerietje in het noorden van de provincie Groningen, in Zoutkamp om precies te zijn. Ik had zo'n kopje nog nooit gezien en met ondertussen ruim 60 blogs over evenveel verschillende kopjes, mokken en bekers is het toch weer bijzonder iets werkelijk unieks aan te treffen. Daarom bij deze in m'n blog dit prachtige,  echter helaas vastgenagelde, kopje zo vormgegeven door een van de kunstenaars van Atelier ZK2 in de Bakkersstraat. Ik moest bij het kijken naar dit kopje denken aan hoe ik me af en toe voelde als tiener opgroeiend op het Groningse platteland. Aan de ene kant vastgespijkerd door de bekrompenheid van het dorp en aan de andere kant als een vogel zo vrij als ik met m'n paard galoppeerde over de pas gemaaide stoppelvelden in de polders. De bekrompenheid heb ik van me af kunnen schudden, nu moet ik soms zelfs toegeven dat dat ook wel wat had. Je wist waar je aan toe was en wat je wel of nie...

 Voordat we ons met z'n allen onderdompelen in de vakantietijd neem ik nog een koffietje. De zachtgele kleur staat hopelijk voor een mooie kabbelende rustige zomer met tijd voor elkaar en de ander.  Ik probeer langzaam mijn focus te verbreden. Minder doelgericht te handelen. Het wat losser te laten zijn. Mijn benen wat te laten wiebelen. Mijn handen en armen te laten fladderen en mijn gedachten te laten dobberen. Dat lukt bijna maar mijn collega heeft nog even input nodig voor een introductiebrief. OK, nog even dan. Maar dan is het echt klaar.  Ik probeer weer in de juiste modus te komen. Tijdens een borrel bespreken we wat we de komende weken gaan doen of wat we juist niet gaan doen. Het is mooi weer, we zitten aan een grote tafel. De wijn, het biertje (alcohol vrij of met), een cola'tje en een rivella laten zich makkelijk combineren met een aantal hapjes, pinda's en niet nader specificeerbare groentedips.  Op enig moment maak ik me los van de groep, wandel nog wat ...

  Bij het gesprek van vanochtend kies ik heel bewust deze mok. De vele streepjes doen me denken aan bamboe. Recht en krachtig. Meeverend als de omgeving dat vraagt of vereist... tegenhangend als het moet. Het gesprek voer ik met Swetlana Westermeijer. Zij beschrijft in haar boek 'Door haar zwijgen ben ik gaan spreken' haar ervaringen over hoe zelf overeind te blijven tijdens zoveel om voor te zorgen - hier is de link met de bamboe - als moeder van een zorgintensief kind.  Als begeleider in de gehandicaptenzorg heb ik altijd immens respect gehad voor ouders, broers en zussen van. Ook neven of nichten van. Ooms tantes. Iedereen die betrokken is en blijft bij die 'andere' persoon in een gezin, of familie. Die ander van wie het zonder die goede zorgen maar de vraag is of zijn of haar leven leefbaar is en dat ook blijft. Swetlana verloor zichzelf compleet in de zorg voor haar dochter. Toch lukte het haar weer terug te veren, krachtig en recht. Alle wind uit alle windrichting...

Vrijwel naadloos viel deze mok vandaag weg in de omgeving. De rode rand viel uiteraard wel op, gelukkig maar, anders zou je haar over het hoofd zien. Maar stevig stond ze daar vrolijk te wezen met op de achtergrond een bos bloemen en een bedankje.  Die bos bloemen en dat bedankje was niet voor de mok-houder in casu mijzelf. Die bos bloemen en dat bedankje was van mij, voor mijn lieve collega's die er afgelopen jaar voor hebben gezorgd dat ik me zo thuis voelde in een compleet nieuw team. Ze zorgden ervoor dat ik gezien werd en dat ik wist hoe ik me kon laten zien, ze hadden aandacht en respect voor mijn af en toe oppoppende 'rode lijnen' en dat zorgde ervoor dat ik het hele jaar een goede 'team-vibe' had. We zitten nu in de laatste werkweek voor de vakantie. De een vliegt naar hot, de ander naar her en weer iemand ander verschanst zich achter laptop en afspraken om alles nog af te ronden of klaar te zetten zodat we straks weer fris met z'n allen kunnen starten. ...

  Daar staat ze weer. Dat verborgen kopje, achterin onze kast, omdat ze eigenlijk nergens bij past. Het is geen setje of een in een serie. Ik heb er geen met een andere buitenkant en gelijke binnenkant of oortje. Ik heb er geen twee of vier van. Ze is helemaal alleen. Ooit gekocht voor een vaderdag zo vertelde de dochter van mijn man laatst.  Het Tweede Kamer besluit van afgelopen donderdagavond resoneert nog steeds in mijn hoofd. Het is weekend maar ik denk steeds aan mijn werk. En aan het werk van onze studenten, maatschappelijke zorg. In maatschappelijke zorg begeleiden en ondersteunen we veel mensen die vrijwel niemand om zich heen hebben staan. Ze zijn geen onderdeel van een setje of een serie net als dit kopje. Misschien dat ik haar daarom pakte... het enige wat wij ze even kunnen bieden is een beetje rust, stabiliteit. Een vorm van vertrouwen als het mee zit. Een tikje verbinding als vertrouwen niet meer lukt. Wat mij rust geeft in deze woelige tijd waarin je als profes...

Ik was vandaag verbijsterd vanwege het gebeuren in de Tweede Kamer afgelopen avond. Daarom geen leuk verhaal bij deze kop koffie. Koffie komt onder andere uit Brazilië. Het land van mooie mensen, waanzinnige natuur prachtige stranden. Maar ook een land met veel problemen. Soms te veel voor wat een mens aan kan. Voor zichzelf of voor de kinderen. Er zijn veel prachtige mensen die in illegaliteit in Nederland wonen,  afkomstig uit Brazilië.  Omdat ik er even geen woorden voor heb hierbij een link naar waar het om gaat.    Het gaat vandaag in deze blog nu  niet om mijn koffie. Het kopje dat ik in alle vrijheid heb gekozen. Mijn leven.  Het gaat om hun leven. Hun welzijn. Hun kinderen. Hun toekomst. Het lijkt me vreselijk als je je niet veilig kunt voelen in een land. Niet naar een huisarts durft te gaan. Niet zeker kan zijn van rechten waar ieder mens recht op heeft. Bescherming tegen willekeur, tegen discriminatie.  Omdat veel mensen bij het woord i...

 Was ik jarig vandaag? Nee. Was iemand anders jarig? Ja. Zij had al een mok gepakt maar ik deed graag met haar mee. Het was een flinke mok voor flink wat jaren. Tegelijkertijd vierde ik het feit dat ik het opleidingsjaar voor wat mezelf betreft feestelijk kon afsluiten. Ik heb erg fijn gewerkt. Met fijne studenten en collega's.  Ik verheug me echt op komend studiejaar. Waar ik afgelopen jaar taken had 'overgenomen' van een door ziekte gevelde collega dus tja, dan doe je het met wat er van je wordt verwacht, heb ik voor komend jaar veel meer kunnen sturen op mijn taken. En dat voelt goed! Het voelde extra goed toen bleek dat er een dubbeling in mijn rooster dreigde te ontstaan. Waardoor ik een bepaalde taak die mij ontzettend leuk en interessant lijkt niet zou kunnen uitvoeren. Geweldig als collega's dan spontaan zeggen dat lossen we wel op hoor, ik val wel voor je in, of ik schuif wel even wat, geen probleem.  Dus daarom vierde ik vandaag, naast de verjaardag van mijn c...

Bijna had ik m'n frappe (de tweede vandaag) alweer op zonder een foto te maken. Deze foto is tegen de gewoonte in 's middags genomen. Het was zo'n zeer warme lome zomerdag, ik liep de hele dag toch al achter de feiten aan dit kon er ook nog wel bij.  Vloeit geen bloed uit, dus niet ernstig zei een van mijn collega's altijd als er iets niet was gebeurd wat volgens protocol, voorschrift, beleid wel had moeten gebeuren. Nu heb ik onderhand wel geleerd dat ook al vloeit er geen bloed uit iets wel ernstig kan zijn maar wat ik ook heb geleerd is dat soms gewoon even wachten veel vraagstukken kan oplossen, zéker op een zeer warme lome zomerdag. Dus vanochtend zette ik mijn stoel in de schaduw onder een boom en bleef daar totdat het niet meer om uit te houden was. Daarna verplaatste ik me naar binnen, zette de ventilator aan, keek mijn mail door, beantwoordde waarvan ik dacht dat het nú nodig was en nam een frappe. Daarna nam ik er nog een en vond ik eigenlijk dat er niets meer...