Maaike pauzeert

Er was weinig keus toen ik vanochtend rond 10.00 uur op mijn werk arriveerde. Drie mokken waren nog in het mokkenstation. Twee enorme en een van een keurig koffiebekerformaat. Zwart van kleur. En alhoewel ik vandaag een vierkleurige sjaal droeg, matchte deze beker prima met mijn zwarte spijkerbroek, zwarte shirt en mijn zwart-wit-geblokte tas. De toon van de dag was gezet: overzichtelijke zwart-wit.  Mijn eerste afspraak ging over het op een juiste manier vullen van een roostersysteem. De verschillende excel-achtige-cellen moesten op een juiste manier worden gevuld. Het systeem verdeelde vervolgens de ingevulde cellen op mysterieuze wijze naar andere systemen. Het eindresultaat zullen we ergens in de roosters gaan zien de komende tijd. Mijn tweede activiteit van de dag was een les van zo'n uur of twee over groepsprocessen. Zo op het eerste gezicht geen onderwerp dat zich in zwart-wit laat indelen.  Maar daar groepsprocessen kunnen leiden tot zwart-wit denken waardoor groe...

Het is nu zo'n 10 jaar geleden dat ik besloot om me in mijn werk niet meer te laten leiden door wat organisaties of managers van mij nodig hadden of van mij vonden, maar dat ik zélf de leiding zou nemen over mijn loopbaan en leven.  Ik ben rond mijn 50e levensjaar behoorlijk onderuit gegaan met een zware burnout als gevolg. Een nare periode waarvan ik zeker wist dat ik die nooit meer zou willen meemaken. Dienstverlenend en perfectionistisch als ik was, was ik jarenlang over mijn grenzen heen gegaan. Met van alles. Te veel uren, te veel toezeggingen, te veel taken, te veel onmogelijk te combineren activiteiten in mijn werk en privé. Dat het mis ging was voor mij een totale verrassing.  Ik die alles zo perfect kon combineren en organiseren.  Op een dag kende ik plotsklaps mijn inlogcode niet meer, ik kwam letterlijk tot stilstand. De dagen erop volgden vele codes en connecties waar ik niets meer mee kon, het ging zelfs zover dat mijn bankpasjes werden 'opgegeten' ten gevolg...

  De eerste ‘een beetje aan het werk’-werkdag na de voorjaarsvakantie. Een beetje opstarten. Een beetje lezen. Een beetje mailen. Een beetje overleggen. Nog even in de vertraging. Met nog een beetje vakantiegevoel. Daarom begon ik vanochtend met een espresso’tje in plaats van een 'hele kop' koffie. En eindig ik vandaag ook met een espresso’tje. Uit mijn favoriete espresso-kopje. Dat komt vooral door het briljante oortje. Iets omhoog staand en verhoudingsgewijs iets te groot. Daardoor lijkt het qua vormgeving uit balans. Zo voelt het soms ook zo'n eerste dag weer aan de slag na een vakantie. Iets uit balans.  Ook al was die vakantie maar een week. Zit je net in het ritme van niets moeten, geen mail checken, geen appjes nalopen, geen deadlines enzovoort, moet de knop weer om naar weer het ritme van van alles. Iets in me zegt dat ik het wel helemaal prima vond, zo even niets en dat ik het wel weer bezig moeten met 'iets' zo lang mogelijk uit wil stellen. Aan de andere ...

Ik ben thuis met mijn eigen HEMA mok vlak voor de vakantie. In driftig tempo worden de rode vlaggen uit de mail verwerkt tot groene vinkjes. Examens geregeld. Geruststellende appjes verstuurd. Roosters gecheckt. Nieuw verschijnende mails of beantwoord of tactisch terzijde geschoven. Ik weet dat, als ik een uur of drie achter elkaar doorwerk, ik straks met een gerust hart de vakantie in kan. Eerder schreef ik over de witte HEMA mok bij een congrescentrum in Utrecht. Terwijl ik stug doorwerk om tijdens de vakantie niet verleid te worden toch nog even die mail te checken zie ik de terracotta-kleurige-mok trouw aan mijn zijde staan.  Die mok is afkomstig uit de keukenkast. Ooit samen met een 5-tal andere mokken gekocht om het tekort aan mokken wat ontstaan was door een boedelverdeling na een echtscheiding aan te vullen. Ze heeft ondertussen vele verhuizingen doorstaan. Klusprojecten. Thuiswerkdagen. Lekker-op-het-terras-of-balkon-in-een-zonnetje-dagen. Zelfs mee-op-vakantie-dagen. Onaf...

Het is bijna zover. Geheel tegen mijn gewoonte in verwen ik mezelf met een enorme chocolade koek met nootjes. Bijna vakantie. Niet dat ik met vakantie ga, naar dat lokkende strand op mijn scherm, maar omdat de collega die ik verving en wél naar dat strand is geweest, na de vakantie weer terug is.  Was het vervangen dan zo'n drama? Nee, integendeel. Leuke groepen. Interessante gesprekken. Nieuwe dingen geleerd. Nieuwe dingen gedaan. Ik voelde me als een vis in het water met zo'n dag of vier in plaats van zo'n dag of twee, drie aan de slag op locatie, thuis of ergens onderweg.  Thuis hadden we ons goed op deze drie maanden ingesteld. Manlief zette een tandje bij met de huishoudelijke taken en de hondenuitlaten. Ik ging braaf regelmatig afgezonderd met slechts mijn zakelijke laptop en telefoon in mijn studeerkamer zitten zodat ik me niet kon laten afleiden door de honden, privé appjes, telefoontjes of spontaan bezoek van buren of bekenden. Sociale verplichtingen strak in de pl...

Vandaag was anders dan mijn meeste werkdagen. Deze witte mok trof ik aan in Utrecht waar ik zo eens in de twee maanden met een aantal leden van de Commissie Validiteit van de organisatie NCP NLQF  een bespreking heb. Oppassen voordat je naar de betreffende website klikt... want wat je gaat zien lijkt namelijk een beetje saai. Net als de mok die ik vandaag pakte. Een witte mok, ook wel bekend als de standaard HEMA mok. Een 'niets-aan-de-hand-mok'. Voor nuchtere Nederlanders. Efficiënte werkers. Praktische denkers. Dagelijkse doeners. En eerlijk is eerlijk, een beetje saai, dat ben ik ook als ik voor de commissie aan de slag ga. Vandaar dat deze mok me voor deze dag uitstekend past. Voorafgaand aan de vergadering werk ik me door flinke stapels documentatie. Zo efficiënt, objectief en deskundig mogelijk. Dat lijkt saai. Maar pas op. De route die geschetst wordt voor het behalen van bepaalde diploma's lijkt door organisaties keurig aangelegd en veilig maar als je niet oplet wor...

Ruim 25 jaar woonde en werkte ik in Rotterdam. Nu woon ik in Beetsterzwaag en werk in Groningen. Deze mok doneerde ik in de eerste weken dat ik als docent bij het Alfa-College aan de slag was aan het 'mokkenstation'. De bak waarin de medewerkers hun gebruikte mok aan het eind van de dag kunnen inleveren waarna ze, na een rondje vaatwasser, weer fris de volgende dag voor iedereen klaar staan. Ik wilde mijn bijdrage aan het recycleproces leveren met een shout out naar die Rotstad waar ik zoveel had beleefd. Ik zette je uit mijn hoofd. De Euromast, de Zwaan, de vele kranen, de schepen, die hele skyline op de mok bleek voor collega's net zo aantrekkelijk als voor mij.  Ik zag de mok regelmatig op diverse bureaus staan. Breedgeschouderd  handen uit de mouwen. Dat voelde toch een beetje als partir est mourir un peu. Maar goed, niet zeuren, gewoon doorgaan. Je was goed bezig, zoals een echte Rotterdammer dat altijd doet. Niet lullen maar poetsen. Ook al word je door je baas in een...

Het hardblauwe oor deed me vermoeden dat ik met een moderne kop te maken zou krijgen echter ik kwam bedrogen uit. Toen ik dit exemplaar uit de bak haalde, bleken er drie rode tulpen op te staan, gerangschikt als op een oud wandtegeltje. Rode tulpen staan net als de rode roos voor de perfecte liefde. Volgens iets minder romantische zielen, en iets meer van toepassing bij tulpen uit een mokkenstation, staan ze voor succes. Ik ging er dus maar van uit dat ik de print op het kopje kon beschouwen als een succeswens en trad mijn werkdag hoopvol tegemoet. Ik besloot eerst maar eens te proberen of ik succesvol rustig kon opstarten. De afgelopen dagen bleek de intentie om met een gekozen kop enigszins filosofisch de dag te beginnen, nogal onder druk te staan van de alledaagse hectische realiteit. Wellicht konden de drie tulpen mij helpen om toch in mijn goede voornemen te volharden. De eerste collega die me die dag zag, vroeg me onmiddellijk of ik naar een roosterwijziging wilde kijken, ik wist...

Een grits uit de bak, een snelle tankbeurt bij de automaat en in het lokaal mijn koffie drinken terwijl ik mijn laptop en het smartboard opstart. Ondanks mijn goede voornemen elke werkdag bewust een beker uit te kiezen, bewust een aantal minuten de tijd te nemen om bewust te landen voor de nieuwe dag deed ik dat vandaag niet. Met de kilometers en de kou van gisteren was ik die avond lekker lang in bad gegaan en nauwelijks toegekomen aan voorbereiding van mijn lessen. Natuurlijk wist ik wel wat ik moest doen, had ik een presentatie klaarliggen, wat voorbeelden in mijn achterhoofd maar echt sprankelen deed het nog niet. En neem van mij aan, als een les niet sprankelt volgens jou als docent, sprankelt het al helemaal niet volgens de studenten... Op de mok zag ik, dat 'any time coffee time' was dus ik stelde mijn bewuste-zelfzorg-acties voor deze keer maar even uit. Ik had nog 10 minuten tijd en googelde op de datum 5 februari. Heb je geen inspiratie, gebruik de datum. Succes gegar...

Geen eerste stop bij het mokkenstation vandaag. Vandaag is het stage-bezoek-dag. Dat betekent heerlijk direct vanuit huis door de provincie karren én een goede eerste bak ‘eigen-koffie’ uit een eigen beker. Sinds ik een elektrische en daaraan gekoppeld, automaat rijd, durf ik de beker flink te vullen. Het overstromingsgevaar is door de meer  vloeiende rijstijl drastisch verminderd. Geen klimaatproblemen meer met mijn huidige auto. Tijdens het maken van mijn routeplanning ging ik ervan uit dat ik in elke plaats, tijdens de gesprekken, gebruik zou kunnen maken van een laadpaal. Echter al snel bleek dat deze aanname niet juist was. In en rond het pittoreske stadje Appingedam bleken geen openbare laadpalen beschikbaar. De paar die er waren waren bezet door andere e-auto's. Met nog slechts 48 kilometer actieradius kroop ik terug richting de A7, waar ik zeker wist dat zich ter hoogte van Scheemda een laadstation bevindt. Zelden reed ik zo tuttig —in gezelschap van mijn vlinder- en bloeme...