Maaike pauzeert

Mijn jaarcontract is verlengd. Ik ben er bijzonder blij mee. Het is toch wel wonderbaarlijk dat ik dan net vanochtend deze mok aantref. Grote letters. Stevig handvat. Energy for what is next. Hoppa. Terwijl ik op de studenten wacht voor de eerste les, kijk ik nog even wat opdrachten na. Ik lees het verslag waarin beschreven wordt hoe het dagelijkse douche-moment voor de cliënt wordt opgevrolijkt met muziek zoals van de CD Hollandse Toppers top 100.  Het doet me denken aan mijn tijd op een woonlocatie waarbij ik minstens 100x samen met Jochem, tijdens het douchen, 'Als de lente komt, dan stuur ik jou, tulpen uit Amsterdam', heb gezongen.  Als de lente komt dan stuur ik jou Tulpen uit Amsterdam Als de lente komt pluk ik voor jou Tulpen uit Amsterdam Als ik wederkom breng ik voor jou Tulpen uit Amsterdam Duizend gele duizend rode Wensen jou het allermooiste Wat mijn mond niet zeggen kan Zeggen tulpen uit Amsterdam Vrolijk en vol energie gingen zowel Jochem als ik dan verder met d...

 Jullie zagen deze beker eerder. Toen was ze mee op expeditie, op stage-bezoek. Vandaag blijft ze lekker thuis. Mijn bloemetjes-en-bijtjes-beker. Op een of andere manier word ik altijd vrolijk van haar. Zo ook vandaag. Samen met mijn collega's ben ik bezig de laatste schooldag van het jaar vorm te geven. Deze maal is als thema relaties, intimiteit en seksualiteit gekozen en jouw rol als (persoonlijk) begeleider maatschappelijke zorg. Een onderwerp dat we tijdens de lessen met betrekking tot RIS, want zo wordt dit thema vaak afgekort, vaak bespreken is voorlichting met betrekking tot de bloemetjes en bijtjes. En dan ook over hoe je kunt vertellen dat seks leuk is, gezellig, dat iedereen behoefte heeft aan intimiteit, dat relaties veilig horen te zijn en dat wat jij vindt belangrijk is.  Een helemaal geweldige manier om over seks in gesprek te gaan is het 'Seks is meer Ganzenbord', ontwikkeld door Marjolein Hottentot. Het is een educatief voorlichtingsspel voor scholen, inste...

Hé ik dacht dat ik deze beker niet meer op school zou treffen want ik had haar een paar maanden terug in de 'uitgeefkast' gezet, een kast waar studenten en medewerkers spullen die ze kunnen missen neerzetten, zodat anderen - die spullen nodig hebben - ze kunnen meenemen. Ze werd vergezeld door een andere mok met verticale strepen. Naast elkaar gezet vormden ze een soort testbeeld. Als ik er lang naar keek werd ik een beetje wiebelig in mijn hoofd. De dag nadat ik ze in de uitgeefkast had gezet waren ze al verdwenen. Geen onnodige wiebels meer in mijn hoofd. Ik had niet meer aan ze gedacht. Tot nu. Het is donderdag. Ergens in de loop van de volgende week zo zingt rond, gaan 'we', de tijdelijke medewerkers, te horen krijgen of en hoe onze contracten worden verlengd. Het blijft maar rondgaan in mijn hoofd. Ik heb er gewoon last van. Werd er twee dagen terug boos over. Daarna wat weemoedig.  En nu... ik werk al jaren op meer of minder uren, met meer of minder vaste contract...

Vandaag startte mijn werkdag eens op een heel andere manier. Een ouderwetse koffiekan, een eitje, een ontbijtje en een DE koffiekop met schotel. Het eerste uur bracht ik door aan de ontbijttafel van een B&B'tje in het nog pittoreske gedeelte van het Groene Hart. Ik las wat dossiers door voor de vergadering later die dag en keek af en toe mijmerend over de velden. Mijn boosheid van gisteren was gelukkig grotendeels weggezakt. Ik hou niet van boosheid. Het brengt je nergens. Het geeft onrust in je hoofd en een kneep in je hart. Niet te lang in blijven hangen dus. Het B&B'tje, Klein Giethoorn, stamt uit 1925. De tijd dat mensen maar een of twee dagen vakantie hadden per jaar. Als ze dat al hadden. Die een of twee dagen brachten ze graag door in de rietvelden, ver van de grote steden Den Haag of Rotterdam. Mensen huurden een bootje, gingen vissen en als ze heel veel geluk en tijd hadden, er thuis (nog) geen kinderen wachtten, bleven ze zelfs een nachtje slapen. Wellicht heb...

 Helaas weet ik niet zeker of ik volgend schooljaar weer bij de school kan werken waar ik nu werk... Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar eigenlijk diep in mijn hart wel een beetje verdrietig van word. Het houdt me nogal bezig de afgelopen dagen. Net als het me bezighoudt dat ik niet de enige ben in die positie. Ook een aantal jonge talentvolle collega's zitten met hetzelfde euvel.  Ik snap er eerlijk gezegd eigenlijk helemaal niets van. Zowel niet van het feit dat ik niet zeker weet of ik volgend jaar weer welkom ben als van het feit dat ik niet snap dat mijn jonge geweldige goede collega's niet zeker weten of ze weer welkom zijn. Zeg gewoon ja, of zeg gewoon nee. Maar niet dat 'we weten het nog niet'. Het is mei, half juli beginnen de vakanties... Van het feit dat ik het niet weet ben ik een beetje verdrietig. Maar van het feit dat zij, mijn collega's, het óók niet weten word ik eigenlijk een beetje boos. Een beetje veel boos. Zíjn er mensen die kiezen voor het vak ...

Het was vandaag al middag toen ik arriveerde bij het mokkenstation. Het bleek leeg.  Toen ontdekte ik haar, ze stond daar, helemaal alleen - blijkbaar vergeten - in het kastje onder het aanrecht. Een mok met een gerafeld hart.  Rafels ontstaan als stof begint te verslijten of los te komen. Het kan komen door gebruik, wrijving, door een slechte afwerking of door allerlei was- droogprocessen. Het kwam allemaal aan de orde tijdens de intervisie bij een groep 2e jaars, die ik die middag begeleidde. Het tweede studiejaar is voor veel mbo- maar ook hbo'ers een lastig jaar. Beetje tussen tafellaken en servet idee. Het nieuwe van werken, leren, zelfstandig zijn, is er af. Het diploma is nog ver weg... en de opdrachten lijken zich maar op te stapelen... Hier en daar veranderden teams. Overleden geliefde cliënten. Werden collega's zwanger, gingen parttime werken, waren minder beschikbaar voor begeleiding en een hart onder de riem. Teams werden ervaren als los zand. Leidinggevenden die n...

Ik ben vroeg op locatie heb nog een zeer vol mokkenstation om uit te kiezen en ik kies voor deze fleurige kop met twee Portugese hanen. Althans, dat maak ik ervan. Omdat ik nog wat tijd over heb voordat de lessen beginnen besluit ik mijn tijd nuttig te besteden met het nakijken van een examen.  Ik val in het verhaal van een student die stage loopt bij een forensisch psychiatrische zorgorganisatie. Hij beschrijft het proces van een cliënt die voorbereid wordt op een verlofperiode. Hij doet dat zo goed dat ik het er helemaal koud van krijgt. De overwinning van het wandelen door een drukke winkelstraat. De moeite die het kost om prikkels te elimineren. De continue alertheid van de begeleiding. Het risico en de kansen. Kippenvel.  Niets hanig gedrag. Niets kijk mij eens stoer doen. Niets pronken met andermans veren.  Niets van dat al.  Het verslag beloon ik met een terechte 10. Diep respect voor mijn collega's, studenten, mannen en vrouwen die dagelijks proberen de werel...

 Na de meivakantie zijn een paar nieuwe mokken in het mokkenstation beland. Dit is er een van. Het uiltje zit op een tak zonder bladeren. In een stille wereld. Is het eenzaam? Wil het graag bij andere uiltjes zijn? Of vindt ze het wel prima zo, in een prikkelarme omgeving met slechts twee kleuren, bruin en wit? Ik zet de mok even op de rand van het barretje, waarachter een aantal posters op de muur zijn geplakt. Posters van Poppodium Vera in Groningen. In 'mijn' studietijd was het ook een mensa, eetgelegenheid voor studenten. Sweet memories.  In de ruimte waar ik sta wordt een bijeenkomst gehouden voor en door studenten. Harde muziek, harde stemmen, alles is hard. Ik vind de sfeer niet prettig en pak mijn mok en loop weg. Niemand die het merkt. Ook mijn collega's niet. Ik weet het, ik heb geen rol, dus het maakt niet uit of ik er ben of niet, maar hoe kan het zo zijn dat ze onder deze omstandigheden (willen) werken? Sterker nog kúnnen werken... Ik denk terug aan mijn eigen ...

  Ik heb het gevoel dat het nog heel vroeg in de ochtend is als ik deze kop uit het mokkenstation pak. Terwijl de tijd echt enorm meevalt, ik moet om 10.00 uur mijn eerste les van de dag geven, prima rooster. Maar niet als je de avond ervoor zo rond middernacht terug bent gekomen van vakantie en nog terug moest rijden vanaf Schiphol... De koffie is dan ook hard nodig. Gelukkig heeft de mok een afwijkend formaat waardoor een dubbele portie goed mogelijk is. De wat vervagende tekening op de mok geeft goed mijn wat vage schemer toestand weer. Dankbaar voor het feit dat het merendeel van de klas blijkbaar ook nog bij moet komen van de vakantie start ik langzaam op.  Vandaag staat anatomie, fysiologie en pathologie op het programma. Hoe zit een lichaam in elkaar, hoe zou het moeten werken en wat als het niet zo werkt als voorzien? Moeiteloos rollen de voorbeelden uit mijn geheugen waarbij ik elke keer weer andere cliënten en situaties voor me zie. Ik hoop iets op mijn studenten ove...