Maaike pauzeert

  Vandaag was ik weer eens 'on the road'. Naar Utrecht op en neer. Meestal neem ik voor deze afspraak de trein maar met de dreiging van stakingen van de NS en genoeg aan mijn hoofd in verband met, jawel, mijn huwelijk aanstaande zaterdag, had ik geen zin in een stressvolle dag. Dus koos ik voor de auto. Mijn auto, elektrisch aangedreven en van Franse makelij, reed vandaag als een zonnetje. Met mooi weer en weinig wind, dus blijkbaar een lage weerstand, weet ik er maximaal zo'n 300 kilometer actieradius uit te halen. Dus arriveerden we in Utrecht met nog een flinke hoeveelheid kilometers 'op mijn accu'. Eigenlijk weet ik niet hoe je dat uit moet drukken, als je nog actieradius overhebt. Ik was tot mijn huidige auto niet bekend met het fenomeen elektrische rijden, stam volledig uit het diesel- en benzine tijdperk met een klein uitstapje naar gas - wat ik overigens een ramp vond qua tanken.  Terwijl ik bij de eerste, pak hem beet, 5.000 km, flink moest wennen aan het e...

Weet je wat een kapster, een nagelstyliste, een beroepsmilitair, een machinebankwerker, een fitnessinstructeur, een verzorgende IG, een automonteur, een administratief medewerker, een bloemiste, een receptioniste en een slager met elkaar gemeen hebben? Het zijn allemaal mensen die afgelopen jaar op enig moment tegenover me zaten om te praten over hun BPV, beroeps praktijk vorming, stage, als student persoonlijk begeleider maatschappelijke zorg. En als ik nog even nadenk komen er nog wel meer beroepen naar boven drijven.  Aan hen denk ik als ik de afbeelding van de pottenbakker zie op de mok van vandaag. Maar ik denk ook aan mijn moeder die op latere leeftijd, toen wij als kinderen pubers waren, een eigen pottenbakkerij opzette. Ze leerde het vak van een pottenbakker die gespecialiseerd was in het Fries aardewerk. Dat kenmerkt zich onder andere door een bruine glazuur, versieringen met witte klei aan de randen. Het is een ambacht wat tegenwoordig vrijwel verloren is gegaan.  Mi...

Met in mijn achterhoofd nog nadenderend een nieuwsbericht in het AD dat Facebook en Amazon de Pride Amsterdam dit jaar niet meer sponsoren pak ik dit rose bekertje uit de mokkenbak. Daar lag ze gewoon rose te wezen tussen de andere koppen, bekers, mokken en glazen in. Ik dacht eerst ik heb haar onbewust uit de bak gevist omdat mijn partner en ik volgende week gaan trouwen. Mijn bruidskleding bestaat uit diverse tinten 'blush' die af en toe oranje, donkerrood en rose aantikken.  Ik ga, hoe bijzonder ik het ook vind, 'gewoon' trouwen als vrouw met een man, qua relaties / liefdesleven ben ik geen regenboogtype. Ik heb de luxe dat het feit of iemand wel een regenboogtype is, me ook niet zo interesseert. Waarschijnlijk ervaar ik die luxe omdat het in mijn leven nooit een issue is geweest. Dat dat ook heel anders kan zijn weet ik van lhbtiq+ kennissen, vrienden en/of kinderen van. Ik weet het ook vanuit verhalen van cliënten en collega's. De mededeling, vrij achteloos, we...

 De vaste lezers herkennen mijn thuis-basis-koffieautomaat. Maar het kopje is niet eerder in beeld geweest. Ze kwam achter uit de kast. Ik was haar bijna vergeten. Het is al aardig laat op de ochtend dat ik haar erbij pak.   De hangende migraine-achtige hoofdpijn, ergens dof en genadeloos stekend net boven mijn rechteroog, probeer ik te negeren. Want allerlei deadlines naderen aan het eind van het schooljaar met rasse schreden. En als ik ergens niet tegen kan is het het overschrijden van deadlines. Niet door mezelf en eigenlijk ook niet door studenten. Een eerste kans, OK. Maar een tweede kans nóg niets inleveren. Ik vind dat altijd zo jammer. Schrijf iets op. Pers er iets uit. Desnoods met een oog dicht. Maar doe iets. Dan kan ik er vervolgens wat mee en kom je altijd verder dan wanneer je niets doet. Dus wil ik als een soort cycloop aan het werk gaan. Een oog werkt, de ander nauwelijks. Dat is niet handig...  ik hoop dat de koffie nog íets aan dit kansloze gebeuren...

  Het schooljaar is nog niet om. Althans, niet voor mij. Wel voor de examenkandidaten die ik vanochtend trof. Misschien dat ik daarom deze gedeeltelijk zelf beschreven / beschilderde beker uit het mokkenstation pakte. Met grote letters staat erop geschilderd: bedankt voor het toffe schooljaar. Welk schooljaar het betrof is niet meer te achterhalen. Gelukkig was het tof. Het lijkt erop dat het een beker is die door een kind aan een meester of juf is gegeven.  De beker staat op de foto op het prachtige boek 'Ver van de boom, als je kind anders is' van Andrew Solomon. Het is geen tof boek. Het is een boek over de kwetsbaarheid van de ouder-kind-relatie. Want wat als je kind totaal anders is dan wat je zelf bent? Als je jezelf niet herkent in wat jouw evenbeeld had moeten zijn? Als je kind visueel, auditief, lichamelijk of verstandelijk beperkt is? Als je kind dwerggroei heeft, een ander beeld over seksualiteit en partnerkeuze dan de jouwe, als je kind crimineel wordt of zich bij ...

  Ik pak deze beker uit het mokkenstation en onmiddellijk hoor ik de stemmen van Plien en Bianca terwijl ze de postbode Siemen vragen of hij iets wil verzinnen, ergens in een weiland. Ze vervelen zich te pletter, zitten op een hek, waar Siemen elke dag langsfietst. Ongelofelijk hoe dat brein toch werkt.  Plien & Bianca veroverden halverwege de jaren '90 de harten van kinderen, studenten én volwassenen met hun VPRO­-kinderserie  Zaai . Een tv-­programma over twee meisjes die spraken met een accent, ergens tussen het Gronings en het Fries in. Rond die periode verliet ik het Groningen van mijn jeugd en studietijd en koos voor de liefde, wonen en werken in de Randstad. Stortte me in het met name Rotterdamse gebeuren en genoot met volle teugen. Van de multiculti kleuren, de lef en het taaltje, ken je dat niet horen dan. Ik zet Bianca onder de koffieautomaat en een collega die achter me komt te staan zegt met onvervalste noordelijk accent precies op het juiste tempo: Siemen...