Maaike pauzeert

Anders dan de voorgaande dagen, waarin ik werd geconfronteerd met een afgezegde afspraak en een wollig hoofd, was ik voor vandaag optimaal voorbereid en 100% in vorm. De NO PROB LAMA op de mok sprak me dan ook zeer aan. want wat zouden we toch moeten in het onderwijs zonder enig relativeringsvermogen. Anderhalf uur invallen voor een collega die uitvalt? No problama. Onderdelen van het verplichte programma die eigenlijk echt niet meer in te passen zijn zodanig omvormen dat ze via een spel wel in te passen zijn én zelfs op een leuke manier? No problama. Hete soep eten tijdens een coachingsgesprek? No problama. Vier examens nakijken in zeer korte tijd omdat blijkt dat anders de diplomering wordt verlaat? No problema. Aansluiten bij een vergadering terwijl je eigenlijk werd verwacht bij een andere vergadering? No problama. Een oplossing verzinnen voor een vastgelopen zonnescherm en niet werkende airco (en het is nog maar maart...) waardoor het lijkt alsof het CO2 gehalte in de klas extreem...

 Altijd verradelijk zo'n werkdag die later dan normaal begint omdat het rooster is veranderd. Niet eens zozeer de dag zelf maar bij mij zat het meer in de dag ervoor. Exacter: in de avond ervoor. Deze mok met als opschrift: coffee keeps me going untill it's time for wine, had beter als opschrift kunnen hebben yesterday it was time for wine, now the coffee keeps me going. Gisteravond was zo'n luie lome avond. Uitgebreid gekookt. Lang getafeld. Wijntje erbij. Te laat naar bed, te laat opgestaan, niet op gang komen. En dan is er gelukkig zoiets als koffie... en een fijne klas. Hoe dat zo kwam? Want ik kan nu niet zeggen dat ik een briljante les gaf... Misschien omdat ik met  minder druk op de ketel door de lesstof ging, mijn hoofd soms net te wollig was om snel te reageren op wat onrust zou kunnen worden, ik wat achterover leunend de antwoorden, opmerkingen en veronderstellingen tot me nam.  Het allemaal wel goed vond, weinig corrigeerde en vooral hen aan het woord liet, ze ...

 Vandaag begon ik mijn werkdag met wel een hele luxe variant van een bakkie doen. Ik zat in een café annex bakkerij ergens in de provincie. Ik had een afspraak, die op weg er naartoe werd afgezegd. Omdat het lekker weer was en de omgeving schitterend dacht ik, ik rij gewoon even door. Parkeerde uiteindelijk mijn auto in de bossen van de Friese Wouden en trof tot mijn geluk iets wat op dit vroege uur al open was en waar zelfs mijn favoriete gebak, citroen merengue, in de vitrinekast stond.  Er was, behalve twee vrouw personeel, niemand. Ze waren stil aan het werk, af en toe hoorde ik wat zachte stemmen, het rinkelen glaswerk of bestek. Toen ik mijn eerste koffie op had werd gevraagd of ik misschien nog een kopje koffie lustte, gewoon van het huis. Ik nam het aanbod van harte aan en genoot nog even wat langer van deze mooie plek. Mijn laptop bleef dicht. Mijn telefoon in mijn tas. Ik sloeg een krant die op de leestafel lag open. Bladerde wat, las eigenlijk niets. De zon piepte a...

  Ojee, daar staat hij weer, die efficiënte HEMA-beker... trouwe lezers van deze blog zullen hem herkennen. Jawel het is weer zo'n dag, een efficiënte thuiswerkdag. Om precies te zijn, een nakijk- en feedbackdag. Via de verslagen van mijn studenten krijg ik inzicht in groot en klein dagelijks lief en leed waar ze mee te maken hebben.  Het verhaal over een mevrouw met MS, 34 jaar, opgenomen in een verpleeghuis tussen veelal oudere mensen met wie ze de aansluiting mist. Over een meisje van 16 met allerlei vraagstukken waardoor ze niet meer thuis woont en nauwelijks contact heeft met haar broertje van 11, die nog wel thuis woont bij haar vader. Het openbaar vervoer is een puzzel voor haar en moeder of andere familie is niet in beeld. Een student vertelt over een incident met een schaap dat een gebroken been oploopt waarna het dier moest worden ingeslapen. Het schaap was de lieveling van de cliënten van de dagbesteding.  Hoopvolle verhalen. Over een mevrouw met een angststoor...

Wij hebben sinds een paar maanden een jonge hond. Onze Fenna, alias Doortje Dartel, vindt de hele wereld leuk en ze loopt bij voorkeur enthousiast haar neus achterna met haar staart vrolijk in de wind. Toen ik deze mok met hondenpootjes erop zag, was de keus snel gemaakt. Toevallig trof ik in de docentenkamer een kaartje aan met een vrolijke jonge hond en de tekst 'live like someone left the gate open.' Het een vulde het ander naadloos aan en toverde een grote glimlach op mijn gezicht. Een mooi begin van de dag. Vervolgens kwam ik enkele collega's tegen. De een mopperde over de zoveelste herkansing die moest worden nagekeken (geen uren voor maar goed, iemand moet het doen je kunt je ook afvragen hóe je dat dan doet). De ander hield een zwanenzang over registratiedwang (tja, resultaten of het ontbreken ervan zul je willen noteren lijkt me, it's all part of the job). Iemand deed haar beklag over de lage opkomst tijdens het eerste lesuur en waarom zíj zo vroeg voor die hal...

 Alles is theater. Zo ook als je werkt als docent. Dit mooie bekertje met op de andere kant een pauwtje wees me fijntjes op deze rol die ik, als zijnde ook maar een mens, de ene keer met meer, de andere keer met wat minder verve vervul. Ja, ik geef toe, ik ben ook nog wel eens zenuwachtig of gespannen als ik een klas binnenstap.  Zo ook vandaag. Op het programma stond onder andere het onderwerp 'diversiteit'. Ik wist dat in de groep waar ik dit zou gaan bespreken nogal uitlopende denkbeelden bestonden en had verschillende casussen paraat, vragen voorbereid, voorbeelden uit de media beschikbaar. Ik had een tijdlijn uitgezet, een rolverdeling in gedachten tussen mij en de groep én de subgroepen. Na het opstarten van de les met onder andere de verplichte aanwezigheidscontrole liep ik de klas in en ik voelde dat het goed zou gaan. De energie was prettig. Er werd geluisterd, er werden goede vragen gesteld. Ze lieten elkaar uitspreken. We konden zelfs twee prima rollenspelen uitvoer...

 Na gisteren een uurtje op de zolder te hebben doorgebracht was ik helemaal blij. Blij omdat ik een workshop 'ontwikkeling van het jonge kind' ging geven. Blij dat ik het kon gaan hebben over taalontwikkeling en spel. Blij dat ik met boekjes als 'Wie heeft er op mijn hoofd gepoept', rammelaars van DUPLO en geweldige filmpjes van Sesamstraat aan de slag kon.  Het voorbereiden van de les leverde me uiteindelijk een hele middag speel-, luister-, kijk- en leesplezier op. Met een krat vol schatten begaf ik me vanochtend naar school, om later  -nadat ik de krat had afgeleverd bij het juiste lokaal - een mok te scoren. De 50 in het waarschuwingsrood, oftewel het verkeersbord 'u mag niet harder dan 50 km/uur' op de mok deed me beseffen dat ik op moest letten tijdens de workshop niet uit de bocht te vliegen. Mijn spreektempo zou ik aan moeten passen. De tijd nemen om de opdrachten goed uit te laten werken door de groep, ze de ruimte gunnen al het materiaal uit te probere...

  Wat is dit voor bekertje dacht ik toen ik haar wat beter bekeek. Wat zijn dat voor bolletjes? Ik ging er even rustig voor zitten, in onze docentenruimte. Terwijl ik koffie dronk en de rondjes bestudeerde viel mijn oog op het spel dat op de tafel stond. Trivial Pursuit, wie kent het niet. Via gekleurde vlakken en daarbij behorende vragenkaarten, een spelbord waarover je je - gedreven door een dobbelsteen - beweegt met een pion, kun je op een aantal gebieden laten zien dat je kennis hebt van allerlei trivia, onbelangrijke wetenswaardigheden. Heb je van alle kleuren een fiche te pakken (beloning als je een vraag goed beantwoordt) win je het spel.  Het leuke van deze spelvorm (en vele andere spelvormen) is dat je hem ook in onderwijs heel goed kunt toepassen. Online zijn prima vormgegeven spelborden te downloaden, kaartjes met antwoorden op diverse terreinen kun je als docent of door studenten laten samenstellen. Wat  meer serieuze non-trivia-vragen kun je afwisselen met ec...

 Smit & Dorlas koffiebranders staat er in de beker die ik vanochtend uit de mokkenbak pak. Als echte koffieliefhebber weet ik waar Smit & Dorlas voor staat: (h)eerlijke koffie voor een eerlijke prijs (ook voor de mensen die aan de basis van een goede koffie staan, de plukkers). Ooit had ik een B&B in Rotterdam (echt waar) waar ik Smit & Dorlas koffie serveerde.  Het eerst kopje koffie van vanochtend dronk ik dus met veel genoegen uit deze beker met het 'kikkertjes-logo' van certified rainforest alliance (wat al wordt gehanteerd vanaf 1987). Het logo staat er garant voor dat de koffie aan een aantal duurzaamheidseisen voldoet. Al vanaf 1987 dus.  Toen ik rond die tijd (begin jaren '80, vorige eeuw...) mijn entree deed in het onderwijs repte geen enkele onderwijsinstelling over het samen meerwaarde creëren voor een betere wereld. Nu doet vrijwel elke instelling dat. In de tussenliggende jaren zal er zeker het een en ander verbeterd zijn aan de werkomstandigh...

Na een flinke ochtendwandeling, leve het thuiswerken, past deze beker met parmantig stappende vogel prima naast mijn laptop. Ik kan me haast niet voorstellen dat er banen zijn waarbij je nooit thuiswerkt, al is het maar in gedachten. Tegelijkertijd denk ik wel eens: wat zou het heerlijk zijn als 'dat hoofd' gewoon eens uitgezet zou kunnen worden, écht uitgezet, waardoor je thuis niet aan je project of komende overleg, die ene student of cliënt denkt. Niet dat ik altijd en eeuwig met mijn hoofd bij mijn werk ben, maar echt níet aan mijn werk denken op een vrije dag, dat doe ik eigenlijk nooit. Daarbij is de macht van social media, de appjes, maar ook de macht van de mails, de invloed van internet alom aanwezig.  Deze charmante beker uit mijn kast is er een met een verhaal. Ze is er namelijk een uit het servies wat ik zo'n zes jaar geleden aantrof bij mijn toenmalige kersverse 'date'. De date met wie ik deze zomer ga trouwen. Het bijzondere van het servies is dat het ...

Ik ben niet zo van de combi koffie + glas maar vanochtend bleek dit mooie van bobbelglas voorziene bekertje toch de beste optie. De dikke wanden en de stevige rode bodem gaven het geheel ondanks het 'glas zijn' een robuuste uitstraling. Iets wat ik vandaag dacht nodig te hebben in verband met een vergadering over een onderwerp wat in menig docententeam nogal wat commotie kan veroorzaken namelijk de lesplannen oftewel de curricula voor het nieuwe studiejaar. Een spannende aangelegenheid daar we (zoals vaker in het onderwijs ;-) ) midden in een onderwijsvernieuwing zitten. We gaan werken met certificeerbare eenheden, clusters van vakken, die apart geëxamineerd kunnen worden dat wil zeggen, los van het behalen van een diploma.  Een nuchtere constatering zou kunnen zijn: maar in hoeverre is dat dan anders dan verschillende vakken geven en die bij elkaar optellen? Is het dan zo 'anders' als je een certificaat haalt dan een diploma? Als je hetzelfde niveau houdt als bij de op...

Hartstochtelijk lonkte de rode mok op deze heerlijk zonnige ochtend toen ik bij het mokkenstation arriveerde. Op de ene kant van de mok, de kant die ik zag toen ik haar uit de grote verzamelbak haalde, stond in stoere letters 'Nescafe'. Niets mis mee. Omdat ik rechts ben, hield ik de mok met de kant die je op de foto ziet, van me afgedraaid.  Toen ik de beker voor me neerzette en de les startte over grensoverschrijdend gedrag en inclusieve communicatie, zag een van de studenten de beker. Kan dat dan eigenlijk wel, bromde hij. Koffie in de klas? Ja hoor, dat kan. Alhoewel ik weet dat het niet exact staat beschreven in de schoolregels, er staat dat je water mag meenemen maar in mijn beleving is koffie toch ook (onder andere) water. Dus ik keur het goed. Heeft u die tekst en die visual gezien dan? Ik draaide de mok om en zag de tekst 'morning kiss' met een zoenmondje. Tja. Zo had ik het letterlijk nog niet bekeken. We besloten te gaan zoeken op de serie Cheeky Mug, de teks...

Vandaag was het 'kamertjesdag'. Of in gesprek met een collega een-op-een in een kleine ruimte. Of in gesprek met heel veel collega's via Teams maar dan wel in een afgesloten kamertje zodat anderen zich niet hoefden te storen. Toen ik de foto zag van mijn koffiebeker van de dag, het was een pastel-mint-groen exemplaar, moest ik terugdenken aan zo'n vijf jaar geleden. Ik werkte toen zowel in het onderwijs als in de zorg. De ene dag was ik vrijwel geïsoleerd aan mijn beeldscherm gekluisterd, de andere dag was ik druk in de weer om de kans dat cliënten, en wijzelf als zorgmedewerkers, besmet zouden raken te minimaliseren. Hoe vaak we wel niet heen en weer switchten tussen online en 'live' onderwijs, of dat een gedeelte van de groep er wel was, een ander gedeelte niet doordat er iemand in een huishouden besmet was of doordat de student (ik werkte toen net als nu met studenten die zowel werkten als onderwijs volgden, de bbl of pgl routes in het mbo) op een locatie wer...